عین اله روحی مقدم - دکترای تخصصی جنگل داری، مدیر گروه محیط زیست دانشگاه زابل
سهیلا نوری - کارشناس ارشد مرتع داری؛ مربی گروه مرتع و آب خیزداری دانشگاه زابل
علی رضا مقدم نیا - دکترای تخصصی هیدرولوژی؛ رئیس دانشکده منابع طبیعی دانشگاه زابل

تعدیل اقلیم توسط درختان در مناطق خشک و داغ نظیر منطقه سیستان بسیار حائز اهمیت است . در اینجـا کاشـت درختـان و درختچه های گز و تاغ به ص ورت کمر بندهای حفاظتی از فرسایش بادی می کاهد و آب و خاک را حفظ می کنـد . در ایـن نظام کشاورزی – جنگل داری، درختان از تابش مستقیم و داغ اشعه خورشیدی به محصولات مـی کاهنـد و م وجـب کـاهش سرعت باد و دمای خاک می شوند، رطوبت خاک را حفظ می کنند، فعالیت های زیستی در خاک را افـزایش مـی دهنـد و از این رو موجب اصلاح شر ایط زیست محیطی برای محصولات کشاورزی نظیر گندم، جو و محصولات جـالیز ی نظیـر خیـار، هندوانه و خربزه می شوند . این سیست م های سنتی بر مبنای کار مشترک با طبیعت و استفاده محلی از منابع طبیعی از دیربـاز در شهرستان زابل رواج داشته است . در این منطقه خشک به دلیل محدودیت امک ان عرضه نهـاده هـا از جملـه آبیـاری، احتمـال شکست کشاورزی نسبت به سیستم های سنتی در طول خشکسالی ها خیلی بیش تر است . هم چنین به خاطر اسـتفاده کـم تـر از فرآورده های شیمیایی در گذشته، این اراضـ ی طبیعـی نـسبتاً عـاری از بازما نـده هـای شـیمیایی هـستند . از ایـن رو کـشاورزی ارگانیک، بر اساس سیستم های سنتی و حفاظت از منابع طبیعی محلی می تواند یک نوع سرمایه گذاری آسان باشد .

نظام کشاورزی – جنگل داری ، کشت ارگانیک، دانش بومی، زابل