سیدحسین اشرفی - کارشناس ارشد معماری، مدرس دانشگاه

توسعه شهرها و برون رفت تدریجی آنها از بافت سنتی و طبیعی، چشم اندازهای زیبای منظر شهرهای گذشته را از انسان دریغ کرده و آرامش دلپذیر مطلوب وی در غبار تیره از زندگی مصنوعی به فراموشی سپرده شده است. نمایشی که شهرها عرضه می دارند – علیرغم پیش پا افتادگی منظر ارائه شده – می تواند خوشایند خاصی را سبب شود. بنابر موقعیت ها و افرادی که به هر نحو احساسی از هنر زیبایی ادراک فضا را در می یابند، صحنه ها دارای نمودهایی متنوع می گردند، افزون بر این ، شهر در هر نوع نور و رنگ، و از طریق همه زمان ها رخساره می نماید. بکارگیری فضای سبز و جلوه های رویایی آن در سیمای شهرها، علاوه بر پیامدهای مطلوب اکولوژیکی و ارضای عواطف و احساسات آدمی، طبیعت – این حلقه گمشده در زندگی مصنوع و آکنده از بافت های ناهمگون و بی هویت امروزین – را دوباره به شهرهایمان پیوند می زند و در این میان، عناصر بصری در طراحی مناظر شهری و فضای سبز – گیاه، آب، نور، رنگ و … - به عنوان فضایی اجتماعی برای رفع نیازهای تفرجی و بهبود ایمنی آنها، نقشی انکارناپذیر در ایجاد تعادل روانی افراد بالاخص معلولین و ناتوان های جسمی – حرکتی دارد. مقاله حاضر، اندک تلاشی است در راستای ایجاد زیبایی عملکردی با شناخت قابلیت های حسی و ویژگی های بصری عناصر موجود در طراحی منظر برای رسیدن به یک روش منسجم و علمی در ایجاد چشم اندازهایی بدیع و چشم نواز از فضای سبز در مناظر شهری برای بهره گیری تمامی افراد جامعه .

زیبایی ، معماری منظر ، ایمنی ، عناصر بصری