بهنام امینی - عضو هیات علمی دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

بخش قابل توجهی از افراد جامعه در زمره گروه های کم توان جسمی قرار دارند. معلولین، سالمندان، کودکان، خانم های باردار از جمله این گروه ها هستند از انجا که این افراد بخشی از سفرهای پیاده شهری را به خود اختصاص می دهند ضروری است محیط پیاده رو مطابق با نیازهای آنها مناسب سازی شود. در صورت اتخاذ چنین سیاستی منافع حاصل از بهبود تسهیلات و خدمات شامل کلیه گروه های عابرین پیاده خواهد شد. هر یک از گروه های کم توان دارای مقتضیات و نیاززهای خاصی است که معمولا مغایر با سایر گروه ها نیست. این ویژگی ها باید مورد بررسی و شناسایی قرار گرفته و به نحو مقتضی در طراحی معابر ملحوظ گردد. اهداف مناسب سازی غالبا از طریق اصلاح یا تطبیق ضوابط و معیارهای طراحی هندسی معابر عمومی حاصل می شود. در بعضی موارد نیاز به طراحی و احداث تسهیلات خاص وجود دارد. بررسی وضعیت موجود معابر پیاده در شهرهایی کشور حاکی از نامناسب بودن آنها برای تردد افراد معلول است و مهم ترین دلیل این امر عدم برنامه ریزی صحیح می باشد. در این مقاله ضمن ارائه یک چهارچوب برنامه ریزی برای مناسب سازی محیط شهری برخی اصول و ضوابط طراحی معابر پیاده ویژه معلولین نیز بیان می شود . چهارچوب ارائه شده از ویژگی های یک برنامه سیستمانتیک برخوردار است که در آن از بررسی مسائل، اهداف و مقاصد آغاز شده و نهایتا به ارائه ارزیابی و انتخاب گزینه برتر پایان می پذیرد. از این دیدگاه مساله تسهیلات مناسب سازی محیط شهری به خصوص در زمینه پیاده روی یک موضوع راهبردی است که با توجه به ابعاد آن در هر محل خاص راه حل هایی مقتضی را می طلبد. بلافاصله بعد از تعیین برنامه راهبرد فاز اجرایی شامل طراحی، تامین اعتبار و سازماندهی و نهایتا اجرای تسهیلات آغاز می شود که برای هر یک از این موارد نیز راهکارهای اجرایی ارائه شده است.

عابر پیاده ، معلولین جسمی ، پیاده رو ، مناسب سازی