یعقوب دبیری - کارشناس ارشد بیومکانیک، همکار پژوهشی گروه پژوهشی تجهیزات پزشکی و توا
حمیدرضا کاتوزیان - استادیار دانشکده مهندسی پزشکی دانشگاه صنعتی امیرکبیر
مصطفی علامی - کارشناس اندامهای مصنوعی و وسایل کمکی ، دبیر گروه پژوهشی تجهیزات پژوهش

جابه جایی در کیفیت زندگی هر فرد نقشی اساسی ایفا می کند و برای فعالیت در هر یک از محدوده های فعالیت های شخصی، کاری، تحصیلی، سرگرمی و اوقات فراغت لازم است.افراد ناتوان جسمی – حرکتی برای جابه جایی با محدودیت رو به رو هستند. این محدودیت در فعالیت را می توان با تکنولوژی های کمکی برطرف کرد یا کاهش داد. علاوه بر دستاورد عملی افزایش استقلال در جابه جایی، اهداف دیگری شامل تصویر مثبت از خویشتن، تعامل اجتماعی و حفظ سلامت حاصل می شوند. حمل و نقل جهت رفتن به محیط تحصیل، کار و فعالیت های تفریحی نوعی از جابه جای است که سهمی در استقلال هر فرد دارد. حمل و نقل می تواند عمومی یا شخصی باشد. توانایی راندن خودرو و رسیدن به محل های مورد نظر بدون اینکه فرد مجبور باشد بر حمل و نقل عمومی تکیه کند، درجه بالاتری از استقلال برای هر فرد مبتلا به یک ناتوانی فراهم میکند. یکی از مراحل حمل و نقل ورود به خودرو و خروج از آن می باشد. درباره افراد ناتوان جسمی – حرکتی که از ویلچر استفاده می کنند، اگر فرد فرز و چالاک باشد می تواند از ویلچر به صندلی خودرو بجهد یا خود را بکشاند. در غیر این صورت می توان یکی از وسایل زیر را بکار برد. هویست: هویست اصولا جرثقیل کوچکی است که فردی را که در یک سبد روی ویلچر نشسته است، بالا می برد. طوری که یک فرد مراقب می تواند او را با هل دادن بازوی هویست به داخل خودرو منتقل کند. سپس هویست فرد را روی صندلی خودرو پایین می آورد. صندلی بالابر: این نوع از صندلی خودرو به خارج از خودرو چرخیده و تا یک ارتفاع مناسب پایین می آید. سپس صندلی، فرد ناتوان جسمی – حرکتی را به داخل خودرو برده و در نهایت در یک وضعیت مناسب قفل می شود. سیستم های ویلچری: در این مورد یک ویلچر که به طور خاص طراحی شده به داخل خوردو لغزیده و به عنوان صندلی خودرو عمل می کند. در این مقاله با تکیه بر هویست، وسایل مورد استفاده برای انتقال از صندلی چرخدار به خورو معرفی می شوند.

هویست ، خودرو ، صندلی چرخدار ، ناتوانی جسمی - حرکتی