ابوالفضل ساری - دانشجوی کارشناسی عمران دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد

در جامعه ای که در آن زندگی می کنیم، معلولیت را یک ناتوانی جسمی – حرکتی می پندارند، حال آنکه اساتید فن درمان، این نقص را یک کم توانی جسمی – حرکتی تعریف می کنند؛ زیرا حرکت به معنی حضور است، نه آنچه که ما می پنداریم. استفاده از چرخ های دستی برای افراد کن تاوان یک محدودیت حمل و نقل تلقی می شود که نقش و حضور اجتماعی این عزیزان را در فواصل طولانی مکان های درون شهری و برون شهری، کمرنگ می کند. در این مقاله سعی شده است اصلاحی در سیستم حمل و نقل عمومی کشور بر مبنای دو عامل شرایط افراد کم توان با توجه به تعریف کم توانی جسمی – حرکتی و احتیاجات زمانی ومکانی، با در نظر گرفتن دسترسی به موقع و تداوم سیستم های حمل و نقل عمومی، صورت پذیرد.

حمل و نقل ، کم توان حرکتی