نفیسه مرصوصی - استادیار دانشگاه پیام نور مرکز تهران

عصر ما شاهد پدیده رو به گسترش شهر نشینی می باشد. کشور عزیزمان ایران نیز از این پدیده مستثنی نیست و با مسائل و مشکلات عدیدیه ای ناشی از افزایش جمعیت شهری به خصوص در شهر تهران مواجع می باشد. در چنین شرایطی بدیهی است فضاها و مکان های شهری که پذیرای گروه های مختلف اجتماعی می باشند باید برای رفاه و شرایط زندگی مناسب تمامی گروههای جامعه شهری، به خصوص گروه های هدف، دارای امکانات و تجهیزات لازم و کافی باشند. از انجا که انتظار می رود همه شهروندان در دوره زندگی خود، دوران کودکی، نوجوانی، جوانی و را تجربه کنند و ممکن است در این مسیر با شرایط خاص جسمی و روحی نیز مواجه شوند، لذا در یک برنامه ریزی برای مبلمان و تجهیزات شهری ضمن توجه به نیازهای گروه های سنی مختلف باید به معلولیت ها وشرایط خاص دوره های زندگی مردم از جمله زنان در ایفای نقش مادری خود و حمایت از نهاد خانواده به منظور حفظ سلامت اخلاقی جامعه و تربیت صحیح نسل آینده توجه نمود. تجهیزات شهری باید مساله امنیت جسمی و روحی شهروندان را تامین نماید. این مقاله درصدد است با نشان دادن برخی نیازهای مشترک میان گروه های اجتماعی هدف – که اکثریت شهروندان را تشکیل می دهند – کمبود یا فقدان تجهیزات خاص شهری را در سطح شهرهای ایران ثابت نماید. برای این منظور محله مبارک آباد وشمس آباد از منطقه 4 شهر تهران به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شده اند. فرضیات این پژوهش شامل موارد ذیل است: 1) برنامه ریزی شهری در ایران نسبت به مبلمان و تجهیزات شهری برای گروه های خاص جامعه (جز موارد اندکی) بی توجه بوده است. 2) با از بین بردن ابزار و فرصت های جرم در فضاهای شهری و ایجاد تجهیزات مناسب بسیاری از جرایم شهری کاهش یافته و امنیت شهروندان تامین می شود.

مبلمان شهری ، تجهیزات شهری ، گروه های اجتماعی خاص ، امنیت