غلامرضا دهدشتی - استاد یار بخش عمران، دانشکده مهندسی، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر
محمد ابراهیم کرباسچی - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر
امیر لقمانی کوشکی - کارشناس ارشد سازه، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر

کاربرد پیش تنیدگی و پس تنیدگی در سازه های فولادی در طی چندین دهه اخیر به صرفه جویی حدود 12 تا 13 درصد منجر شده و در عمل مقادیر صرفه جویی در فولاد تا 12 و در هزینه های نصب تا 19 درصد بوده است. در میان سیستم های مختلف سازه های پس تنیده فولادی، خرپاهای فضاکار تک یال جزء سیستم های نوینی می باشند که از واحد های هرمی که در لایه بالایی به یکدیگر متصل شده اند، تشکیل می شوند. در این سیستم سازه ای بدلیل عدم وجود یال های پایینی، با پس تنیدگی شبکه های مسطح، قابلیت تولید انواع فرم های سازه ای مانند چلیکی، گنبدی شکل و زین اسبی وجود دارد. هدف اصلی این مقاله، بررسی کارایی خرپاهای فضاکار تک یال تحت اثر بارهای قائم می باشد. مدل های مورد بررسی در این مقاله انواعی از شبکه های دولایه چلیکی هستند که اثرات حذف اعضا در یال های پایینی و گاهی اعضای قطری در آنها مورد بررسی قرار می گیرد.

خرپای فضاکار تک یال پس تنیده، فرم دهی، شبکه های دو لایه چلیکی، بارهای قائم