علی اکبر حیدری - دانشگاه هنر - دانشکده معماری و شهرسازی
محمد فرخزاد

در دهه های اخیر روشهای نوین طراحی ، آنالیز و اجرای سازههای فضاکار در ساخت آثار نوین معماری بالاخص سبک وزن تأثیرات چشمگیری داشته است. آشنایی کامل برخی از معماران با رفتار مکانیکی این سازهها از یک سو و امکانات محاسباتی فراهم شده در فناوریهای مدلسازی کامپیوتری از سوی دیگر دست به دست یکدیگر داده و فرمهای بدیعی را خلق نموده است. بسیاری از چنین محصولات معماری-سازهای، نتیج. آگاهی مهندسین معماری و عمران بر قابلیت های سازههای فضایی و توانایی درک رفتار سازهای آنها در انتقال نیروها بوده است. بی شک معماران امروزی برای نیل به ایدههای شکلی نوین در طراحی های خود می بایست تسلط کافی را بر مفاهیم انتقال نیروها در چنین سازههایی داشته باشند. نگارندگان این مقاله پژوهش خویش را در زمین. روشهای طراحی فرمی سازههای فضاکار شروع کردهاند و بر این تلاش هستند که دسته بندی مناسبی از فرمهای چنین سازههایی را ارائه دهند. امکانات، قابلیت ها، روشهای اجرا، مزایا و محدودیت های هرکدام مورد تحلیل و ارزیابی قرار گیرد تا شیوهنامه ای مختصر از انتخاب گزینه های گوناگون سازههای فضایی برای مهندسان فراهم آید.