یوسف زندی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی تبریز

خاک مسلح تشکیل یافته از خاک به همراه اجزای مقاومی (مسلح کننده ها) در برابر کشش می باشند. هدف از قرار دادن مسلح کننده ها در توده خاک آن است تا خاک را در جهت های خاصی هم چسب نمایند. بعبارت دیگر آن را قادر سازد که در مقابل نیروهای کششی یا برشی در جهت معین، مقاومت نماید[8]. مسلح کننده ها اغلب در بستر افقی و اغب به صورت موازی با یکدیگر کارگذاری می شوند. هرچند که استفاده از اجزاء مقاوم در برابر کشش، برای افزایش مقاومت و ظرفیت باربری خاک از زمانهای گذشته متداول بوده است ولی آقای هنری ویدال مهندسی فرانسوی در اواخر دهه 1960 توانست این روش را تا مرحلخ ای توسعه دهد که به طور گسترده در سازه های بزرگ مهندسی به کار رود. در روش ویدال، که «خاک مسلح» نام گرفته است، از نوارهای فولادی مسلح کننده قطعات بتنی نما و خاکریز متراکم استفاده می شود. از خاک مسلح می توان برای ساختمان پی ها، دیوارهای حایل، پایه های پل ، دیوارهای ساحلی، مخازن ذخیره آب وسدها استفاده کرد[4]. هدف از مقاله حاضر آن است که تجربیات حاصل از خاک مسلح را یادآوری نموده و اطلاعاتی را در مورد شناخت هر چه بیشتر آن ارائه نماید. به دلیل عدم وجود یک منبع موثق و تایید شده و انتشار یافته در رابطه با خاک مسلح، مجموعه حاضر اهمیتی دو چندان خواهد یافت.

خاک مسلح ، توده خاک ، مسلح کننده ها ، نیروهای کششی یا برشی