حمید محمدی - استادیار، یزد دانشکده هنر و معماری، گروه شهرسازی
الهه دهقان دهکردی - دانشجوی کارشناسی ارشد ، یزد دانشکده هنر و معماری
شیرین ابدالی - دانشجوی کارشناسی ارشد یزد، دانشکده هنر و معماری

بافت های فرسوده را میتوان کل با بخشی از فضای شهری دانست که نظام زیستی آن هم از حیث ساخت و هم از حیث کارکرد دچار اختلال و ناکارآمدی باشد. شاید پاره ای از علل اساسی این مرگ تدریجی پایین بودن میزان مشارکت و حضور جدی مردم در بهسازی و نوسازی این بافت ها باشد. در واقع وجود محدودیت های دولتی برای احجیاء این بافت ها از یک طرف و ظرفیت این مناطق در تامین نیازهای خدماتی و مسکن شهری از طرف دیگر ضورت بکارگیر الگوهای برنامه ریزیس مبتنی بر مشارکت شهروندان به ویژه ساکنین محلی را در فرایند احیای این مناطق اجتناب ناپذیر می کند. هدف این پژوهش یافتن دلایل اجتماعی پایین بودن میزان مشارکت مردم در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده و یافتن راهکارهایی برای مشارکت هرجه بیشتر مردم می باشد. به نظر می رسد حس تعلق مردم به محله، محافظه کاری و بی اعتمادی مرم نسبت به مسئولین و نابرابری های جنسیتی حضور اجتماع، از موانع عمده مشارکت مردم در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده است. روش مورد استفاده در این مطالعه علمی تحلیلی می باشدو. البته برای جمع آوری داده های پژوهش از روشهای کتابخانه ای و میدانی از جمله مشاهده ، مصاحبه ، پرسشنامه استفاده شده است. انتظار می رود از پژوهش چنین نتیجه می شود که محافظه کاری و بی اعتممادی مردم نسبت به مسئولین عمده ترین دلیل پایین بودن میزان مشارکت مردم در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری باشد.

بافت فرسوده، بهسازی و نوسازی، مشارکت مردمی، اعتماد، حس تعلق، نابرابری جنسیتی