مولود شیوا - سازمان انرژیهای نو ایران
بهار ضرابی - سازمان انرژیهای نو ایران

انرژی به عنوان عنصر اصلی فعالیتهای اقتصادی، تولید و ارائه خدمات مطرح می‎باشد، بنابراین توسعه پایدار توسط سیستم‎های تولید انرژی که بازده بالاتر و قیمت و آلایندگی کمتری دارند ایجاد می‎گردد. در این راستا اقتصاد پایدار باعث افزایش تولیدات باصرفه اقتصادی و مشارکت افراد بیشتر در توسعه شده و عدم محدودیت منابع تولید در کوتاه‎مدت و آلایندگی در درازمدت را به همراه دارد. در ابتدا بشر از چوب و زغال‎سنگ برای تولید انرژی استفاده می‎نمود اما با کاهش منابع جنگلی و افزایش درخواست انرژی و بوجود آمدن محدودیت‎های اکو ـ انرژی (محدودیتهای اقتصادی و زیست محیطی)، نفت جایگزین چوب و زغال‎سنگ گردید. اما پس از مدتی این منبع انرژی نیز با محدودیت‎های اکو ـ انرژی از جمله افزایش تورم، بحران‎های منطقه‎ای و آلودگی جهانی مواجه شد. بنابراین بار دیگر سیر تکاملی انرژی باعث حرکت به سمت انرژی پاک‎تر با ماهیت شیمیایی ساده‎تر و بازده بیشتر یعنی گازطبیعی گردید. با توجه به روند فوق بشر از سمت سوختهای جامد (چوب و زغال‎سنگ) به سمت سوختهای گازی حرکت نموده و اکنون در عصر انرژی گازی قرار دارد. این عصر از مصرف متان آغاز شده و در نهایت به سوختهای بدون کربن (هیدروژن) ختم می‎شود. از دلایل برتری هیدروژن می‎توان به برگشت پذیر بودن چرخه تولید، عدم تولید CO2 و کاهش اثر گلخانه‎ای و برتری تکنیکی و زیست محیطی آن نسبت به سایر سوختها که با استفاده از اندیسهای کیفیت، اشتعال و انفجار مورد بررسی قرار گرفته است، اشاره نمود. بنابراین با توجه به نکات مثبت زیست محیطی، اقتصادی و قوانین وضع شده (مالیات بر کربن، برچسبهای آلایندگی و اجباری شدن تولید ماشین‎های بدون نشر آلاینده) جهان امروز به سمت توسعه پایدار با استفاده از انرژی هیدروژنی سوق داده می‎شود.

توسعه پایدار، اقتصاد هیدروژن، اثرات زیست محیطی، انرژی