نادره گلشن ابراهیمی - دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده فنی و مهندسی، گروه پلیمر
بهاره رشیدی - دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده فنی و مهندسی، گروه پلیمر

در این تحقیق، آمیزه های پلی یورتان با پلی وینیل کلراید از نظر سازگاری، خواص فیزیکی – مکانیکی و میزان پراکندگی یک فاز در فاز دیگر مورد ارزیابی قرار گرفته اند. هدف کلی از آمیزه سازی این دو پلیمر اصلاح خواص و رسیدن به ترکیبی که دارای ویژگیهای جامع هر دو پلیمر است، می باشد. پلی یورتان مورد نظر از فازهای نرم و سخت تشکیل شده است. که فاز نرم و یا دی ال آن پلی کاپرولاکتون ، و فاز سخت آن مجموعه متیلن بیس فنیل دی ایزوسیانات و بسط دهنده بوتان دی ال می باشند. پلی وینیل کلراید که نسبتا وزن مولکولی بالایی دارد عاری از هر گونه نرم کننده است و بنابراین نمونه خالص آن ویژگیهای یک ترموپلاستیک سخت و شکننده را نشان می دهد. چهار نوع آمیزه پلی یورتان با پلی وینیل کلراید که درصد وزنی پلی یورتان آن 20، 40، 60 و 80 می باشد، به روش محلول در حلال دی متیل استامید تهیه شده است. نتیجه آزمونهای دینامیکی – مکانیکی، کشش و طیف های مادون قرمز و تصاویر میکروسکوپ نوری آمیزه های این دو پلیمر بررسی شده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که پلی یورتان بر پایه فاز نرم پلی کاپرولاکتون، باپلی وینیل کلراید سازگار است و دمای انتقال آمیزه، با تغییر ترکیب درصد به صورت یکنواخت تغییر می کند. در واقع فاز نرم پلی یورتان با پلی وینیل کلراید، یک فاز منفرد آمورف را در این آمیزه تشکیل میدهند و فاز سخت ایزوسیاناتی به صورت دست نخورده باقی می ماند. فاز پراکنده پلی یورتان برای ماتریس پلی وینیل کلراید سخت مانند یک نرم کننده عمل می کند و بر عکس، در آمیزه ای که پلی وینیل کلراید فاز پراکنده در ماتریس پلی یورتان است، به عنوان یک تقویت کننده به شمار می آید.

پلی یورتان ، پلی کاپرولاکتون ، پلی وینیل کلراید ، سازگاری ، خواص فیزیکی - مکانیکی