بابک قنبرزاده - استادیار دانشگاه تبریز، گروه صنایع غذایی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبر
عبدالرسول ارومیه ای - استادیار پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، گروه صنایع غذایی دانشکده ک
سیدمحمد موسوی - گروه صنایع غذایی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز
الهامه رزمی راد - گروه صنایع غذایی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز

پروتئین زئین یکی از بهترین بیوپلیمرها برای تولید فیلم های خوراکی به شمار می رود و پلی الها پلاستی سایزر های رایجی برای بیوپلیمرها می باشند.در این تحقیق سه نوع پلی ال ( سوربیتول، گلیسرول و مانیتول) در سه سطح ( 0/5 ، 0/7 و 1 گرم بر گرم زئین) به کار گرفته شد و ویژگی های مکانیکی( کششی)، نفوذ پذیری نسبت به اکسیژن و توپوگرافیAFM فیلم های زئینی حاصل مورد مطالعه قرار گرفت. فیلم های پلاستی سایز شده دارای مقاومت به کشش نهایی نسبتاً بالاتری نسبت به فیلم های حاوی گلیسرول و مانیتول بودند.در غلظت های پایین (0/5 و 0/7 گرم بر گرم زئین) تفاوت معنی داری در کرنش تا نقطه شکست بین فیلم های حاوی سوربیتول و گلیسرول وجود نداشت ولی در غلظت بالاتر( ۱ گرم بر گرم زئین) این تفاوت معنی دار بود.فیلم های زئینی خالص نفوذ پذیری نسبت به اکسیژن (OP) پایینی داشتند. افزودن پلاستی سایزر تا غلظت 0/5 گرم بر گرم زئین موجب کاهشOP در فیلم های حاوی سوربیتول و گلیسرول گردید.فیلم های حاوی سوربیتول کمترین و فیلم های حاوی مانیتول بالاترینOP را داشتند. میکروسکوپی نیروی اتمی (AFM) برای ارزیابی مورفولوژی سطحی (پارامتر کیفی) و زبری (پارامترکمی) مورد استفاده قرار گرفت. فیلم های پلاستی سایز شده توسط گلیسرول دارای سطحی صاف تر و پارامتر زبری پایین تر بودند. همچنین همبستگی بین مقادیرOP و زبری در فیلم های زئینی مشاهده نشد.

فیلم زئینی پلی ال خواص مکانیکی میکروسکوپی نیروی اتمی