کامران امیریان - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی

توجه به مشکلات روانی مراقبین خانوادگی به سال 1950 برمیگردد ولی طی دو دهه اخیر که نهضت موسسه زدایی کانون اولیه مراقبت را از بیمارستان های روانپزشکی به مراکز بهداشت روانی جامعه نگر تغییر داد و به دلیل آنکه بودجه منابع و امکانات این مراکز حرفه ای محدود و اندک بوده از خانواده بیماران مبتلا به بیماریهای روانی شدید خواسته شد تامسئولیت کمک های عملی و حمایت های عاطفی این بیماران را برعهده بگیرد گویترز و همکاران 2005 شواهدنشان میدهد که مراقبین خانوادگی اطلاعات منابع و حمایت های محدودی دردسترس دارند تا به وسیله ان بتوانند خود را برای ایفای چنین نقشی اماده کنند هودسون و همکاران 2008 مراقبین خانوادگی درپاسخ به علایم و نشانه های اختلال روانی و مراقبت پیگیر و مستمر از بیمار روانی درخانه علاوه برگرفتار شدن در دام غم و اندو هفقدان دغدیدگی خشم و عصبایت یاس و ناامیدی احساس شرمساری و گناه تنش ها و فشارهای ارتباطی زیادی را نیز تجربه و ابراز کنند کریت جانسون 2004 علیرغم اینکه برخی معتقدند داشتن نقش مراقب با پایداش ها و تقویت های مثبتی هم همراه است پیکوت 1996 .