رضا کراچیان - استادیار دانشکده مهندسی عمران دانشگاه تهران
نجمه مهجوبی مجد - دانشجوی دکترای مهندسی محیط زیست، دانشگاه تهران

امروزه مدل های رفع اختلاف که امکان در نظر گرفتن نظرات تصمیم گیرندگان مختلف در یک سیستم را فراهم می سازند، به تدریج جایگزین مدل های تصمیم گیرنده چند معیاره می شوند، افزایش ساخت و ساز در تهران و رشد بی رویه جمعیت در این کلان شهر ، میزان مصرف آب را به یک میلیارد مترمکعب در سال رسانده است. دفع فاضلاب عمدتا از طریق چاه های جذبی قدیمی صورت می گیرد. بنابراین، آب های برگشتی ازمصارف مختلف، از مهمترین منابع، تغذیه و آلودگی آبخوان تهران می باشند، بخشی از فاضلاب تولید شده در تهران به رودخانه های محلی و کانال های جمع آوری آب های سطحی می گردد و روان آب های سطحی و جریان های محلی راتا حد زیادی آلوده می کند. این روان آب های آلوده به همراه آبهای زیر زمینی استحصال شده در نواحی جنوبی تهران به مصرف کشاور زی می رسندکه آلودگی خاک و محصولات کشاورزی را در پی داشته اند. سازمان ها و بخش های مختلفی از جمله شرکت آب و فاضلاب تهران، سازمان آب منطقه ای تهران، سازمان حفاظت محیط زیست، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و دیگر بخش های مرتبط با ساخت و ساز در شهر در مدیریت کیفی آبخوان تهران نقش دارند که با توجه به مطلوبیت های سازمانی خود، اهداف متفاوت و گاه متضادی رادنبال می کنند. اختلاف های موجود می تواند در وضعیت کیفیت آب و تکمیل یا بهره برداری بهینه از زیر ساخت های شهر مانند شبکه جمع آوری فاضلاب تهران موثر باشد. در این مقاله با توجه به مولفههای پیچیده سیستم و طرح های توسعه در دست انجام برای نخستین بار کاربرد یک مدل چانه زنی مرحله ای (Sequential Bargaining Theory) در مدیریت کیفیت آب در آبخوان تهران مورد ارزیابی قرار می گیرد. نتایج، نشان دهنده کارایی مناسب مدل پیشنهادی در مدیریت کیفی منابع آب زیر زمینی در محدوده مورد مطالعه است.

رفع اختلاف، تئوری چانه زنی مرحله ای Rubinstein، آبخوان تهران