محمود قدیری - دانشجوی دکتری دانشگاه تربیت مدرس، بورسیه دانشگاه پیام نور

مسیر اساسی و تعیین کنندة کاهش بحران زلزله چیست؟ در این ارتباط ، امروزه آسیب پذیری و کاهش بحران دچار تغییر نگرش های اساسی شده اند بطوریکه از تاکید بر واکنش اضطراری ، ابعاد صرف ا فیزیکی -کالبدی و نگرش های فنی و خطرمحور فاصله گرفته و دیدی کل نگر، یکپارچه و توسعه ای یافته اند. در این فرایند، ضمن درک اهمیت مراحل مختلف بحران، آسیب پذیری بعنوان عنصر اساسی و تعیین کنندة ریسک- بحران مورد توجه قرار گرفته ، و دیدگاهها و تعاریف آن تکامل یافته اند. لذا این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و کنکاش در نگرش ها و دیدگاههای آسیب پذیری و بحران ، با تکیه بر کل نگری، همه جانبه نگری و نگرش توسعه ای مفهوم و دیدگاه آسیب پذیری، بر رویکرد مدیریت آسیب پذیری برای کاهش بحران بعنوان موتور محرکه و هستة کانونی مدیریت ریسک - بحران تاکید می کند. مدیریت آسیب پذیری فعالیت های کل نگر و یکپارچه به منظور کاهش آسیب پذیری و بحران از طریق مدیریت و کنترل درمعرض خطر » شامل مسیر اساسی « بودن، کاهش حساسیت / تاثیرپذیری و افزایش ظرفیت / توانایی پیشگیری و پاسخگویی واحد در معرض کاهش بحران زلزله می باشد. مدیریت آسیب پذیری در قالب فرهنگ زندگی با ریسک و مخاطرات، فرآیندی م شارکتی، چندسطحی، چندبعدی و توسعه ای و مبتنی بر مشارکت اجتماع محلی و نیازها و دانش آنهاست.

کاهش بحران زلزله، مدیریت آسیب پذیری، همه جانبه گری، ابعاد اجتماعی - اقتصادی