عبدالقادر مام سلیمی - کارشناس ارشد آبخیزداری، دانشکده منابع طبیعی ساری، دانشگاه مازندران
رجبعلی محبی - کارشناس ارشد مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی ساری، دانشگاه مازندران
هیراد عبقری - دانشجوی دکترای آبخیزداری دانشگاه تهران، عضو هیات علمی دانشگاه ارومی

در ایران تغییر در کاربری اراضی و تبدیل مراتع و جنگلها به زراعت، بخصوص زراعت دیم و عمومَا کشت در جهت شیبهای تند موجب تمرکز زیاد رواناب سطحی و در معرض فرسایش قرار گرفتن مناطق حساس شده و سالانه مقادیر متنابهی خاک جابجا می شود که از یک تا سه میلیون تن در منابع مختلف به آن اشاره شده است. مساله مهم در بررسی فرسایش خاک در یک حوضه آبخیز، ارزیابی کمی میزان فرسایش می باشد تا برنامه ریزی جهت حل مشکلات موجود با دقت بیشتری صورت گیرد. این امر مستلزم وجود ایستگاههای رسوبسنجی در حوضه می باشد. بطور کلی فرسایش یک پدیده اجتناب ناپذیر بوده و نمی توان آن را کاملا" از بین برد ولی فعالیتهای انسان می تواند آن را تشدید نموده و یا کاهش دهد. (نیک نامی، ١٣٨٠ ).در حوضه آبخیز مورد مطالعه این مداخله انسانی، بیشتر شامل استفاده غیر اصولی از اراضی، تخریب پوشش گیاهی، شخم در جهت شیب دامنه ها و چرای بیش از حد و زود هنگام مراتع می باشد. عجم نوروزی( ١٣٨٣ ) در بررسی کارائی دو مدل تجربی EPM و M PSIAC به صورت تلفیقی و زیر حوضه ای در برآورد فرسایش و رسوب حوضه آبخیز محمدآباد گلستان نتیجه گرفت که هر دو روش مدل دارای کارائی لازم در برآورد فرسایش و رسوب می باشد ولی اگر EPM به صورت تلفیقی کار شود دارای اطمینان بیشتری می باشد. دیونت و همکاران ( ٢٠٠٣ ) در بررسی کاربرد روشهای نیمه کیفی شدت رسوبزایی مخازن برای تنوع مکانی بار رسوب در مناطق مدیترانه دریافتند که مدلEPM کاربرد بیشتری در نواحی مختلف اقلیمی دارد و نیاز به کالیبره کردن مدل نمی باشد.