ملیکا امیرزاده - کارشناس ارشد طراحی شهری_دانشگاه تهران_هنرهای زیبا

مداخلات ساختاری در شهرهای کهن ایرانی در ابتدای قرن حاضر،بر طبق تفکری وارداتی و به تقلید از الگوهای غربی صورت پذیرفت.ایجاد پوسته ای بر خیابانهای هوسمان گونه احداث شده و بی توجهی به محلات و پیکره شدن کهن در پس این دیوارها ،باعث شده این گونه بافت ها کارایی خود را از دست دهند.پس از آن نیز بسیاری از اقدامات مرمتی صورت گرفته در شهرها با نگرش موزه ای،سعی در حفظ شهرها به شکل تاریخی و بدون انطباق بر متقضیات زندگی امروز داشته اند.اقدامات مرمتی صورت گرفته در بافت های کهن شهری تا به امروز،تنها به یکی از جریان های توسعه یا حفاظت توجه داشت.این برخورد یک سویه با یکی از جریانها،خود معضلات جدیدی را به بافت کهن شهری تحمیل نمود.از این رو ساکنین این بافت ها به دلبل کاستی و نارساییها ،ناگزیر به ترک بافت شده،در چنین شرایطی به دنبال از هم پاشیدن بافت اجتماعی،بافت کالبدی نیز بیشتر در معرض تخریب قرار می گیرد.

باز آفرینی شهری،بافت کهن،گردشگری