رضا سیاه منصور - عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی لرستان
کریم خادمی - عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی لرستان
رضا پیروز - عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی لرستان

اکوسیستم های طبیعی در نقطه ای به تعادل رسیده و روندی مطلوب و کارآمد را در بین اجزای خود برقرار می کنند، اما انسان به عنوان عنصر اداره کننده در اکوسیستم ها همیشه آنها را تحت تاثیر مطامع و تدابیر خود قرار داده و سیر توالی در پوشش گیاهی و خاک و کلا کلیماکس را دچار تغییر نموده است. برنامه های رفاهی بشر به ویژه تهیه غذا که بواسطه آن جنگلها و مراتع به مزارع تبدیل شده و یا دام به ابزاری برای اعمال فشار بر مراتع تبدیل می شود بسیاری از نقاط مستعد سرسبز را در وضعیت بحرانی قرار داده است که پیاکدهای آن در نقاط مرطوب فرسایش آبی لغزش، ظهور بدلندها درمناطق خشک و کم آب بیابانی شدن است. بهر حال با تخریب پوشش گیاهی به عنوان عامل مهم حفاظت خاک، خاک نیز دچار فرسایش شده و حاصلخیزی بواسطه شستشوی مواد میکرو و ماکرو و کلوئیدهای آن اولین مسئله ای است که در رابطه با خاک بروز می کند و در بسیاری موارد عامل مهم برای شکست و یا موفقیت در طرح های احیاء و اصلاح منابع طبیعی را به وجود می آورد. در این مقاله سعی شده است تا با توجه به مدیریت های مختلف اعمال شده بر پوشش گیاهی که در واقع الگوهای اجرایی دستگاه های دولتی و روشهای سنتی مردمی علی الخصوص ساکنین حوزه های آبخیز است حاصلخیزی خاک بعنوان یک متغیر اثر پذیر مورد بررسی قرار گیرد.