مهدی نادری - استادیار گروه خاکشناسی

سامانه اطلاعات جغرافیائی (GIS) ابزاری برای جمع آوری، مدیریت، تجزیه و تحلیل و نمایش اطلاعات زمینی می باشد . توانائی این سامانه برای مدلینگ و عملیات جبری و منطقی که لازمه تناسب اراضی میباشد کم نظیر است . برای ارزیابی اراضی برای یک هدف خاص نیاز به بررسی معیارهای متعددی می باشد که مدلینگ یا ارزیابی چند معیاری (Multi-criteria Evaluation) نامیده می شود (1،13 ، 12) سالهاست این روش بدون استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیائی در علوم خاک برای ارزیابی و تناسب اراضی مورد استفاده قرارمیگیرد . ایستمن و همکاران (1998) تناسب اراضی مناطقی از نپال را برای توسعه کشاورزی و صنعتی با استفاده از تکنیکهای چند معیاری و سامانه اطلاعات جغرافیائی مشخص کردند . در سالهای اخیر این سامانه انقلابی در پایش، تصمیم گیری و مدیریت منابع ایجاد نموده است (1 ، 4 ، 5 ، 7 ، 8 )در ارزیابی چند معیاری تصمیم گیری و ارزیابی بر اساس معیارهای مورد بررسی انجام می گیرد ( ایستمن 1998) قواعد تصمیم گیری روشهائی هستند که به کمک آنها معیارها برای یک ارزیابی بخصوص انتخاب و ترکیب می شوند . چن و همکاران (2003 ، 2001) با ترکیب معیارهای مختلف در سامانه اطلاعات جغرافیائی توانستند خطرات حوادث طبیعی را به صورت یک مدل ارائه نمایند (2 ، 3 )این محققین اطلاعات خود را به کمک تکنیکهای فازی استاندارد نمودند و با وزن دهی به معیارها خطر آتش سوزی بوته زارها را در استرالیا پهنه بندی کردند . تصمیم گیری چند معیاری در صنعت و مهندسی نیز جای خود را باز نموده است به طوریکه تریانتافیلر و من (1995) توانستند به کمک آنالیزهای ترتیبی (Analytical Hierachy Process )و مقایسه های جفتی (Pairwise Comparison) سه سیستم سخت افزاری را از نظر معیارهای مختلف مقایسه نمایند . این محققین برای مقایسه معیارها از مقیاس ارائه شده توسط سااتی (1980) استفاده کردند (10) هدف از این مطالعه استفاده از اطلاعات زمینی بعنوان معیارهای اثر گذار بر شوری برای پهنه بندی خطر شوری در جنوب شرق اصفهان میباشد . در این تحقیق توانائیهای سامانه اطلاعات جغرافیائی و ارزیابی چند معیاری برای پهنه بندی خطر مورد ارزیابی قرارمی گیرد .