اشکان جیران - دانشجوی سابق کارشناسی ارشد خاکشناسی وکارشناس اداره حفاظت محیط زیست شم
ابراهیم پذیرا - استاد و مدیر گروه خاکشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات ته

کشور ایران در حدود 165 میلیون هکتار وسعت دارد که از این مقدار در حدود 23/5 میلیون هکتار یعنی در حدود %14/2 از مساحت کل ایران را اراضی تشکیل می دهند که با مسائل شوری، شور و سدیمی، ماندابی و زهدار 0/34×10 9 زمین های زیر کشت و بهره برداری دنیا ( با مساحت %23 همچنین حدودبودن مواجه می باشند هکتار ) را زمین های شور و %37 آن را ( با مساحت 0/54×10 9 هکتار ) زمین های سدیمی تشکیل می دهند جهت روشن شدن ضرورت های انجام این تحقیق به بیان این مطلب می پردازیم که نیل به اهداف و برنامه های خودکفایی در کشاورزی از دو طریق افزایش سطح زیر کشت و بالا بردن عملکرد محصول در واحد سطح امکان پذیر می شود، که در هر دو روش اشاره شده آب به عنوان یک عامل محدود کننده به شمار می رود به دلیل قرار گرفتن ایران در منطقة خشک، دستیابی به خود کفایی در کشاورزی در گرو اعمال روش های مدیریتی صحیح می باشد . یکی از این روش های مدیریتی در مناطق خشک و نیمه خشک کاهش مسائل شور و سدیمی بودن اراضی قابل دستیابی است که پیش نیاز اجتناب ناپذیر آن اصلاح خاک از طریق عملیات آبشویی و زهکشی می باشد. با توجه به توضیحات فوق و محدود بودن منابع آبی در کشور، یکی از اقدامات لازم و ضروری، جمع آوری آب های حاصل از زهکشی و کاربرد مجدد آن ها، چه به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم ( اختلاط با آب های با کیفیت مناسب ) در برنامه های اصلاحی و زراعی می باشد