امیر ناظمی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت تکنولوژی
رضا هاشمی - کارشناس ارشد پژوهشکده توسعه فرایند

فرایند تغییر برای مدیران دیروزی، همانند مرگ و مالیات بود و تا جایی که امکان داشت به تعویق می افتاد. اما امروزه رفتن به پیشواز تغییرات همانا مواجهه با نوآوریهاست، و نوآوری فرایندی است وابسته به دانش، انباشت دانش و نیاز طرف تقاضا، بالتبع ، از همکاری اجتناب ناپذیر است. افزایش اهمیت همکاری های تکنولوژی نه تنها از این بابت، بلکه نیاز به توسعه اقتصادی و تکنولوژیکی ، افزایش میزان دانش، افزایش توقعات از سطح زندگی و ... نیز به عنوان محرک هایی بر این امرند. همکاریها، نهادها و سازمان های خاص خود را می طلبد، تا به فرایندی اثر بخش و کارآمد تبدیل شود. از این رو پرسش های پیرامون این نهادها و سازمان های همکای تکنولوژیکی ، ادبیات عظیمی از دانش و علم بشری را پدید اورده است، تا این مطلوب ها شناسایی گردد. چه اصولا در صورت عدم طراحی سازمان مناسب، جملگی دانش ها، انباشت ها، نیازها و تقاضا منجر به نواوری یا کسب و اشاعه تکنولوژی نمی گردد. این مقاله سعی دارد تا با ساخت یک تصویر فرضی، رفتار بنگاهی فرضی، بدون محدودیت قانونی و غیر قانونی که از حیث دولتی بودن و ساختار صنعتی ایران ایجاد می گردد، و با همان ویژگی های پژوهشگاه نفت را مورد سنجش قرار دهد تا از این رهگذر تفاوت گزینش ها مشخص گردد. در این مقاله از روش گذشته انگاری (Counter Factual) در خصوص پژوهشگاه نفت استفاده می گردد. همچنین سعی دارد تا فارغ از نگاهی آمیخته به پیش فرضها و ادراکات از روند تصمیم گیری در پژوهشگاه ، مساله را از زاویه ای دیگر ببیند.