عمران کهزادی - کارشناس ارشد شهرسازی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر

امروزه درگیری شدید شهرهای بزرگ و کوچک با مسائل شهری و شهرنشینی دشواریهای بسیاری را بوجود آورده است . توجه به نیازهای انسانی در شهر یکی از مهمترین عوامل شکل گیری ٬ گسترش و حیات شهر ها است . در بین نیاز های انسانی پیاده روی یکی از نیازهای مهم و اساسی انسان است که متأس فانه ام روزه مورد بی توجهی و بی مهری قرار گرفته و شاید هم به فراموشی سپرده شده است . شهر محل زندگی و ارتباط انسانها با یکدیگر است . این ارتباط در فضایی به نام پیاده رو حیات اجتماعی شهر را رقم می زند و هر چه قدر که این فضا ایمن ٬ امن ٬ روشن ٬ زیبا ٬ متنوع و متب این باشد حیات اجتماعی شهر قویتر ٬ واضحتر و پایدارتر خواهد بود . هر چقدر که پیاده روها دارای حیات اجتماعی پایدارتری باشند مطمئناً پیاده روی تشویق شده و افراد بیشتری پیاده روی را جانشین استفاده از اتومبیل یا هر وسایل نقلیه دیگری خواهند کر د . با توجه به مطالب فوق و برخورد های مکرر انسان در مراکز شهرها این سؤال مطرح می شود که ً واقعا چه سهمی از مراکز شهر ها می بایست در جهت حفظ حقوق عابرین پیاده به عنوان فضای عابر پیاده ( یا پیاده رو ) در نظر گرفته شود . انشاءالله تحقیقی که انجام گرفته شده و بصو رت خلاصه در اینجا ارائه می شود بتوان د پاسخی هر چند در ابعاد کوچک برای این دشواری بیابد .