سعید زنگنه شهرکی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
محمد سینا شهسواری - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
عباس امینی زاده - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران

تبیین موضوع: امروزه مناطق ساحلی و شهرهای واقع در آن به عنوان مهم­ترین اجزا و عناصر تشکیل دهنده نظام شهری محسوب می­گردند. شهرهای ساحلی همواره در معرض آسیب­های ناشی از مخاطرات محیطی و انسانی قرار دارند و بی­توجهی به آن­ها، مشکل­ساز خواهد بود. روش: تحقیق حاضر از نظر هدف از نوع تحقیقات کاربردی است که مبتنی بر اطلاعات کتابخانه­ای و آماری انجام گرفته است. ابتدا عوامل موثر بر میزان آسیب­پذیری اجتماعی شهرها مشخص گردید و سپس تمام شهرهای مورد در گروه­های همگن طبقه­بندی شدند و  از طریق مدل GWR مورد ارزیابی فضایی قرار گرفتند. یافته‎ها: نتایج نشان داد که به ترتیب عوامل عدم دسترسی به منابع انرژی و سوخت، اجتماعی، کالبدی، اقتصادی، جمعیت وابسته، عدم دسترسی به منابع آب آشامیدنی سالم و شناوری جمعیت دارای بیشترین تاثیر بر آسیب­پذیری اجتماعی شهرهای مورد مطالعه بودند. همچنین نتایج مدل تحلیل خوشه­ای مشخص نمود که شهرها در پنج خوشه طبقه­بندی می­شوند. نتایج: می­توان گفت که عوامل به­دست آمده تقریبا تمام دلایل زیربنایی آسیب­پذیری اجتماعی را پوشش می­دهد. همچنین با توجه به نتایج به­دست آمده باید بیشترین سرمایه­گذاری برای رفع مشکل آسیب­پذیری در زمینه عدم دسترسی به انرژی و منابع سوخت صورت پذیرد، زیرا آسیب­پذیری خانوارها بیشتر در این زمینه است. همچنین به دلیل وضعیت اجتماعی – اقتصادی مشابه خانوارهای شهرهای استان بوشهر، میزان آسیب­پذیری اجتماعی اکثر شهرهای این استان نزدیک به هم می­باشد. در نهایت می­توان این­گونه نتیجه­گیری کرد به­دلیل وضعیت نامناسب اقتصادی و اجتماعی خانوارهای ساکن در شهرهای ساحلی و همچنین وقوع مخاطرات طبیعی پر تعداد در این ناحیه، افراد ساکن این شهرها آسیب­پذیری اجتماعی زیادی دارند.

آسیب پذیری اجتماعی, شهرهای بالای 10 هزار نفر, مدل تحلیل خوشه ای سلسله مراتبی, تحلیل عاملی, بوشهر