سودابه کشاورزی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز
محمد حسین کرمی - استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز(نویسنده مسئول)

مدح، سنتی رایج در میان شاعران فارسی­زبان و از راه­های امرار معاش بوده­است. انوری در کنار قصاید مدحی، قطعه­های تقاضای گاه حقیرانه و در عین حال زیبایی نیز سروده­است. به دلیل این تقاضاها از میان صدها شاعر بعضی از پژوهشگران، تنها او را متکدی دانسته­اند. هدف تحقیق حاضر که به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است، یافتن پاسخ این سوال است که باوجود مشابهت های فراوان ملتمسات شاعران مداح، نسبت تکدی گری به انوری درست است  برای معلوم کردن صحت و سقم این نسبت تقاضاهای برخی از شاعران بررسی و مشخص شد که عواملی چون عدم امنیت شغلی، دشواری شرایط شاعر شدن، امساک ممدوحان از دادن صله، احتیاج شاعران و اهمیت مدح برای ممدوحان باعث شده­است مدیحه­سرایی و به تبع آن تقاضاسرایی هرروز رایج­تر شود. عدم ثبات موقعیت سیاسی از دوره سنجر و برکیارق­بن­ملکشاه و از دست رفتن ثبات شغلی و درآمد شاعران سبب شد آن­ها در این برهه از تاریخ نسبت به دوره­های قبل تقاضای چیزهای کم­بها­تر کنند. هم­چنین می­توان عامل دادن این نسبت به انوری را اقرار شاعر به این موضوع دانست که او گدایی را شریعت شعرمی داند و نیز اینکه، معروف شدن او به عنوان یکی از سه پیغمبر شعر باعث شد تا محققانی که او را در این پایه نمی­دیدند، عیب­هایش را بیشتر آشکار نمایند.

انوری, تکدی گری, تقاضا, ممدوح, مداحی