پریسا دوزنده ضیابری - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مهندسی محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندرعباس، دانشکده فنی و مهندسی، بندرعباس، ایران
محسن دهقانی قناتغستانی - دانشیار گروه علوم و مهندسی محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندرعباس، دانشکده فنی و مهندسی، بندرعباس، ایران

فلزات سنگین از جمله آلاینده‌های محیط زیست هستند که مواجهه انسان با بعضی از آنان از طریق آب و مواد غذایی می‌تواند مسمومیت‌های مزمن و خطرناکی را ایجاد کند. مشکل مسمومیت آب‌های آشامیدنی به آرسنیک در تمامی کشورها جان بسیاری از انسان‌ها را به خطر انداخته است. در پژوهش حاضر حذف فلز سنگین آرسنیک از آب با استفاده از نانوجاذب اکسید آهن/N-ایزوپروپیل اکریل آمید/ کیتوزان به‌صورت آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. در این پژوهش برای جذب فلز سنگین آرسنیک، از یک نانوجاذب مغناطیسی استفاده شد که یک روش ابداعی است. به‌منظور افزایش ظرفیت جذب، از عملیات پیوندزنی پلیمر بر روی سطح نانوذره استفاده شد که با این کار، سطح ویژه جاذب به‌مقدار قابل توجهی افزایش یافت. در واقع با قرار دادن پلیمرها بر روی جاذب، میل ترکیبی افزایش می‌یابد. نتایج نشان داد، نانوجاذب سنتز شده توانایی جذب آرسنیک را در غلظت‌های مختلف دارد، اما میزان آن در غلظت‌های مختلف متفاوت است. ایزوترم‌های لانگمیر، فروندلیچ، تمکین و دوبینین رادوشکویچ با داده‌های آزمایشگاهی جذب آرسنیک در دمای 45 درجه سلسیوس و pH برابر 5/7 در غظت‌های مختلف برازش شدند؛ مقدار 9956/0=R2 برای مدل لانگمیر، تأیید می‌کند که این مدل برای برازش داده‌های آزمایشگاهی مناسب است. میزان جذب آرسنیک در شرایط بهینه در pH برابر با 5/7، مقدار جاذب 10 میلی‌گرم، زمان تماس 60 دقیقه، دمای 45 درجه سلسیوس و غلظت 10میکروگرم در لیتر، مقدار 2/82 درصد به‌دست آمد.

فلز سنگین, آرسنیک, نانوجاذب, اکسید آهن, ایزوپروپیل اکریل آمید