جایگاه «ندا و منادا» در دستور زبان فارسی و علم معانی
عنوان مقاله: جایگاه «ندا و منادا» در دستور زبان فارسی و علم معانی
شناسه ملی مقاله: JR_LIAR-6-2_002
منتشر شده در در سال 1393
شناسه ملی مقاله: JR_LIAR-6-2_002
منتشر شده در در سال 1393
مشخصات نویسندگان مقاله:
حسین آقاحسینی - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان
محبوبه همتیان - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان
زهره مشاوری - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان
خلاصه مقاله:
حسین آقاحسینی - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان
محبوبه همتیان - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان
زهره مشاوری - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان
در همه کتابهای بلاغی عربی و فارسی «جمله های ندا» از نوع انشاء طلبی شمرده شده است و به صرف ذکر حرف «ندا» یا حرف «ندا و منادا» و یا وجود آهنگ و لحن «ندایی» در یک جمله، آن را انشاء طلبی به شمار آورده و دارای معانی و مقاصد ثانوی دانستهاند. مبحث ندا در زبان، موضوعی قابل تامل است و با بررسی شواهد مشخص میشود، ندا اقسامی دارد که نمیتوان برای همه آنها حکم واحدی صادر کرد؛ زیرا هر کدام ویژگی های خاصی دارد که هم از جهت قواعد دستور زبان فارسی و هم از جهت مقاصد ثانوی نیازمند تامل و بررسی است. در این گفتار ابتدا اقسام ندا با تکیه بر دستور زبان فارسی دستهبندی میشود و با توجه به ویژگی های هر یک پیشنهادهایی در این تقسیم بندی مطرح میگردد؛ سپس با توجه به بار معنایی هر یک درباره مقاصد ثانوی آن نیز مطالبی ارائه میشود. در این مقاله کوشش شده است به پرسشهای زیر پاسخ مناسبی داده شود. ۱- آیا حروفی مانند «ای»، «یا» و «ا» که برای ندا به کار میرود همواره حرف ندا به شمار میآید؟ ۲- آیا در زبان فارسی اقسام متفاوتی برای منادا وجود دارد؟ ۳- آیا براساس تعریف ندا در کتب بلاغی، همواره لفظ «ندا» و «منادا» دارای مقاصد ثانوی است یا این مقاصد بر اساس جملات پس از ندا مشخص میشود؟
کلمات کلیدی: بلاغت, معانی, انشاء طلبی, جمله ندایی, ساختار دستوری, معانی ثانوی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1208078/