شیدا دهقان - دانشجوی ارشد منابع آب، گروه مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهید باهنر کرمان
نسرین سیاری - استادیار، بخش مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهید باهنر کرمان
بهرام بختیاری - استادیار، بخش مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهید باهنر کرمان

خشک­سالی از بلایای محیطی است که فراوانی آن به ویژه در نواحی خشک و نیمه خشک بسیار زیاد می باشد. امروزه شاخص های خشک­سالی به­عنوان ابزاری مناسب برای اقدامات مدیریتی و به دنبال آن مقابله با پدیده ی خشک­سالی، به طور وسیعی در دنیا مورد استفاده قرار می گیرند. یکی از این شاخص ها، شاخص شدت خشک­سالی پالمر ( PDSI) است که در بسیاری از نقاط جهان جهت بررسی شرایط خشک­سالی و تداوم آن مورد استفاده قرار گرفته است. در این مقاله وضعیت خشک­سالی استان فارس با استفاده از این شاخص طی دوره ی آماری ۲۰ ساله ( ۲۰۱۴-۱۹۹۵) و با توجه به داده های هواشناسی ۶ ایستگاه هواشناسی مختلف استان فارس مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد سال ۲۰۱۰ برای ایستگاه های آباده، داراب و فسا و سال ۲۰۰۱ برای ایستگاه های اقلید و لار در سال ۱۹۹۶ برای ایستگاه شیراز خشک ترین سال ها در بازه ی آماری ۲۰۱۴-۱۹۹۵ بودند. در این بازه ی زمانی در ایستگاه ها تغییرات بارش نیز مشاهده شد که در سال های ذکر شده برای شدیدترین خشک­سالی ها افت بارش مشاهده شد. البته در تمام ایستگاه ها در سال ۲۰۱۰ افت شدیدی در بارش وجود داشت که نشان دهنده ی وضعیت خشکی در این سال بود.

ایستگاه هواشناسی, بارش, رطوبت خاک, روندیابی, فارس