سمیه جنت رستمی - دانشجوی دکتری مهندسی منابع آب، دانشگاه تهران
مجید خلقی - دانشیار گروه مهندسی آبیاری و آبادانی، دانشگاه تهران
کورش محمدی - دانشیار گروه مهندسی آب، دانشگاه تربیت مدرس
مرضیه مالمیر - دانشجوی دکتری مهندسی منابع آب، دانشگاه تهران

محدودیت منابع آب سطحی و افزایش بی رویه جمعیت در چند دهه اخیر باعث وارد آمدن فشار مضاعف بر سفرههای آب زیرزمینی و خسارات جبران ناپذیری به منابع طبیعی کشور شده است، جهت جلوگیری از این فاجعه بایستی مدیریت بهینه بهره برداری از آبهای زیرزمینی به عنوان یک اصل و پایه در برنامهریزیها مورد توجه قرار گیرد. در این تحقیق جهت مدیریت بهینه آبخوان دشت شهرکرد از مدلGWM استفاده گردید، و رفتار آبخوان خطی در نظر گرفته شده است. با توجه به اهمیت چاه های شرب و صنعت (از نظر تامین آب موردنیاز)، سعی گردید با حفظ میزان آبدهی چاه های شرب و صنعت، مدیریت بر روی میزان بهره برداری از چاه های کشاورزی صورت گیرد. نتایج بدست آمده در این تحقیق، نشان داده است که مدل بهینه سازی توانسته با متوسط سالیانه 92/39 درصد برداشت نسبت به شرایط فعلی، افت سطح آب زیرزمینی را تا 10 درصد کاهش دهد. همچنین مقایسه مقادیر افت در شرایط بهینه حاصل از مدل بهینه سازی و شبیه سازی نتایج بهینه سازی نشان می دهد با پذیرفتن درصد ناچیز خطا، می توان نتیجه گرفت که خطی در نظر گرفتن رفتار آبخوان چندان دور از واقعیت نمی باشد.

آبخوان، آب های زیرزمینی، بهینه سازی، دشت شهرکرد، شبیه سازی