لیلا محدث شکوری گنجوی - دانشجوی دکتری روان شناسی سلامت، واحد امارات، دانشگاه آزاد اسلامی، دبی، امارات متحده عربی.
حسن احدی - استاد، گروه روان شناسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران.
فرهاد جمهری - استادیار، گروه روان شناسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
جواد خلعتبری - دانشیار، گروه روان شناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران.

هدف این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر سطح قند خون و خودکارآمدی در زنان مبتلا به دیابت نوع II بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش و پس آزمون و پیگیری، با گروه کنترل بود. جامعه آماری، شامل همه زنان دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) شهر تهران در پاییز ۱۳۹۷ بودند. روش نمونه گیری بصورت دردسترس (۳۰ زن دیابتی) انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (n=۱۵) و گواه (n=۱۵) قرار گرفتند. مرحله پیش آزمون، مقیاس پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران؛ ۱۹۸۲) و تست قند خون ناشتا انجام شد. سپس گروه آزمایش ۸ جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند و در پایان هر دو گروه تحت پس آزمون و دوره پیگیری (۳ ماه) قرار گرفتند. تحلیل داده ها، برای متغیر خودکارآمدی، از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره و برای اندازه گیری قند خون ناشتا از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها نشان دادند بین دو گروه آزمایش وگواه، پس از اجرای درمان تفاوت معناداری وجود دارد. بطوریکه، میانگین نمره خودکارآمدی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل افزایش و سطح قند خون ناشتا کاهش یافت (۰۰۱/۰>P).

خودکارآمدی, درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش, زنان مبتلا به دیابت نوع II, قند خون ناشتا