روبیتا کمیلی - دانشکده تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی تهران
عباس بهرام - دانشکده تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی تهران
شهاب پروین پور - دانشکده تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی تهران
رسول یاعلی - دانشکده تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی تهران

چکیدههدف: هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر محیط خودکنترلی حامی نیازهای روان­شناختی پایه بر یادگیری حرکتی، و بررسی نقش میانجی­ گری انگیزش درونی بود.روش­ها: ۸۰ دانشجوی داوطلب و راست دست، پس از تقسیم تصادفی به ۵ گروه ۱۶ نفری (حامی نیاز استقلال؛ حامی نیازهای استقلال و ­شایستگی؛ حامی نیازهای استقلال و ­ارتباط؛ حامی نیازهای استقلال و ­شایستگی و ارتباط؛ و کنترل)، در پیش­آزمون ۵ کوششی تکلیف پرتابی با دست غیربرتر و چشم بسته شرکت کردند. مرحله اکتساب شامل ۱۰ بلوک ۶ کوششی بود. سیاهه انگیزش درونی، بعد از تمرین تکمیل شد. روز بعد، آزمون­ یادداری ۱۰ کوششی اجرا شد.نتایج: نتایج نشان داد در اکتساب، گروه استقلال­/شایستگی برتر بود ولی در یادداری، گروه­ استقلال/­شایستگی/­ارتباط برتر و مشابه با گروه استقلال­/ارتباط بود. در انگیزش درونی و خرده­ مقیاس­ های علاقه/لذت و ادراک شایستگی، گروه استقلال­/شایستگی/­ارتباط برتر بود ولی در خرده­ مقیاس تلاش/اهمیت، گروه­ استقلال­/شایستگی­/ارتباط برتر و مشابه با گروه­ های استقلال/­شایستگی، و استقلال/­ارتباط بود. نقش میانجی­ گری انگیزش درونی تایید شد (۰۵/۰>p). نتیجه­ گیری: توجه به نیازهای روان­شناختی پایه، یادگیری حرکتی خودکنترلی و انگیزش درونی را بهبود می­ بخشد. بنابراین حمایت همزمان از هر سه نیاز پایه، به مربیان ورزش و تمرین، و درمانگران توصیه می­ شود.واژه ­های کلیدی: یادگیری حرکتی خودکنترلی، نظریه خودمختاری، انگیزش، حمایت از نیاز

یادگیری حرکتی کنترل شده, خود, تئوری تعیین, انگیزه, نیاز به پشتیبانی دارند