قادر بایزیدی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج، گروه معماری ، سنندج، ا

منطقه گرایی، دیدگاهی تحلیلی و انتقادی است که بر حفظ ویژگ یها و خصوصیات خاص مکان تأکید داشته و نوعی فلسفه ی ارجاعی در برقراری هماهنگی میان مردم، دست ساخته های آنها و طبیعت به شمار میرود . ای ن شاخه از معماری تلاش می کند تا با بی مکانی و نبود معنا در معماری مدرن از طریق بکارگیری نیروهای متنی برای بدست آوردن معنا و حس مکان مقابله نماید و در صدد پر نمودن خلا حاصل از نبود معنایی است که ریشه در شکاف میان اندیشه و احساس در طول سده ی اخیر دارد. طراحی با تمرکز بر نیازها و پتانسیل محلی در راستای تحقق توسعه پایدار، روش پائین به بالا در طراحی به جای روش متمرکز و فرمول از بالا به پایین، حفاظت خلاق به جای نگاه نوستالژیک و حفاظت ایستا ، منطقه گرایی انتقادی، امتزاج و آمیختگی و ... از رویکردهای منطقه گرایی جدید هستند.روش تحقیق در این نوشتار بر مبنای روش تحلیلی – توصیفی است و از شیوه ی اسنادی استفاده شده است. در این مقاله سعی بر آن است تا به تشریح گسترده تئوری منطقه گرایی و رویکردهای مختلف آن از طریق معرفی نمونه ها و مصادیق پرداخته و راهکارهای عملی این تئوری در راستای دستیابی به معنا و احیای مجدد مکان در معماری ارائه گردد

منطقه گرایی ، هویت ، معنا، مکان