اعظم پهلوان صادق - دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی دانشگاه خوارزمی
بیژن عبداللهی - عضو هیات علمی دانشگاه خوارزمی

هدف پژوهش حاضر شناسایی ارتباط توانمندسازی روان شناختی و رضایت شغلی با نقش واسطه ای خودکارآمدی و خودتنظیمی است که با روش همبستگی و اجرا با پرسشنامه های توانمندسازی روان شناختی، خودکارآمدی، خودتنظیمی و رضایت شغلی بر روی ۳۱۰ کارشناس حوزه ی ستادی دانشگاه خوارزمی در سال ۱۳۹۲، که به­روش سرشماری انتخاب شدند، انجام شد. مدل معادلات ساختاری در پژوهش شامل ۱ سازه مکنون مستقل توانمندسازی روان شناختی و ۳ سازه مکنون وابسته خودکارآمدی، خودتنطیمی، رضایت شغلی است. یافته­ها حاکی از تاثیر معنادار و مستقیم توانمندسازی روان شناختی بر خودکارآمدی (۳۷/۰γ = )، بر خودتنظیمی (۵۵/۰γ = )، و بر رضایت شغلی (۸۶/۰=γ )، تاثیر معنادار و مستقیم خودکارآمدی بر خودتنظیمی (۳۴/۰β = ) و بر رضایت شغلی (۳۷/۰β = ) و تاثیر معنادار و معکوس خودتنظیمی بر رضایت شغلی (۵۴/۰- β =) در مدل است. نتایج بیان گر تاثیر مستقیم توانمندسازی روان­شناختی با مضمون خودمختاری، ریسک­پذیری، رشد شخصی و مسئولیت بیشتر در تصمیم­گیری بر خودکارآمدی یعنی قضاوت فرد درباره توانایی­هایش برای سازماندهی، اجرای وظایف و مقابله با مشکلات شغلی و نیز تاثیر مستقیم هر دو سازه بر میزان خودتنظیمی و شکل­گیری رضایت شغلی و متعاقبا موفقیت سازمان است؛ در حالی که، خودتنظیمی با مفهوم تلاش منظم جهت کسب اهداف شخصی و سازمانی تاثیر غیرمستقیم بر رضایت شغلی داشته است.

توانمندسازی روان شناختی, رضایت شغلی, خودکارآمدی, خودتنظیمی, دانشگاه خوارزمی