مژگان جانی قربان - isfahan ums
مریم اله دادیان - isfahan flavarjan Azad university
فریبا حقانی - isfahan ums

مقدمه: پیشرفت در آموزش پرستاری و پزشکی باعث شده است که روش های سنتی آموزش به روش های پیشرفته برای تمرین مراقبت های بالینی در یک محیط ایمن تبدیل شود. شبیه سازی یک روش تدریس منحصر به فرد برای یادگیری و ارزیابی است. با توجه به این که در کارآموزی های رشته های پزشکی و پیراپزشکی محدود بودن تسهیلات و فضاهای بالینی و یا کوتاهی زمان اقامت بیمار در بیمارستان می تواند برروی فرصت های یادگیری دانشجویان در زمینه مراقبت از بیمار تاثیر گذارد و فرصت های یادگیری کمتری برای دانشجویان فراهم شود به نظر می رسد فراهم آوردن محیطی شبیه سازی شده مثل بالین، بهترین راه برای آموزش بهتر و در نتیجه پیشگیری از خطاهای پزشکی و کنترل هر گونه آسیب به بیمار باشد. هدف از انجام این پژوهش مروری بر روش تدریس شبیه سازی در آموزش بالینی می باشد. روش: این مقاله، مطالعه مروری از نوع سنتی است که پژوهشگران در سال ۱۳۹۱-۱۳۹۰ با بررسی مجلات الکترونیکی Proquest و Elsevier تمام مقالات راجع به شبیه سازی از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۱ را جمع آوری کرده و سپس از بین مطالعات مرتبط، مواردی که دارای اهداف، متد، روش کار، حجم نمونه، آنالیز و نتیجه گیری مشخص بودند، انتخاب کردند که از این میان ۳ مطالعه کیفی، ۱۱ مورد کمی، ۵ مورد کیفی- کمی می باشند. یافته ها: اگرچه شبیه سازی سطوح مختلف دارد اما شواهد نشان می دهد کارایی و تاثیرگذاری آن، در مقایسه با آموزش سنتی و روش های مبتنی بر سخنرانی بیشتر است. شبیه سازی ابزاری مهم در آموزش بالینی با اثرات سودمند برای اساتید، دانشجویان و بیماران می باشد. نتیجه گیری: در دهه گذشته شبیه سازی یک استراتژی کلیدی آموزشی برای پرورش مهارت های بالینی در رشته های مختلف شده است. سیاستگزاران، اساتید و بنیانگذاران، بر نیاز به پرورش مهارت های بالینی قبل از ورود به بالین، به منظور افزایش امنیت بیمار و کاهش فشار بر محیط های بالینی تاکید می کنند.

Simulation, learning, clinical education, شبیه سازی، یادگیری، آموزش بالینی