محمد رسول آهنگران - استاد فقه و حقوق، پردیس فارابی، دانشگاه تهران، تهران، ا یران
مهدی درگاهی - دانش آموخته سطح چهار حوزوی و پژوهشگر پژوهشگاه المصطفی، قم، ایران

مطابق مفاد گزاره­های متعدد قرآنی و سنت نبوی (ص)، لعن بر افرادی که عنوان فاسق یا کافر بر آنها تطبیق یابد، نه تنها مشروع، بلکه در مواردی لازم است و چنین نیست که لعن تنها بر جنس افراد و نه شخص افراد مشروع باشد، همان­طور که برخی دانشوران حوزه فقه اهل سنت پنداشته­اند. البته گستره­ی حکم مذکور در مواجهه با دلایل حفظ نظام اسلام و پاسداری از آن که در پرتو حفظ اتحاد مسلمین و جامعه اسلامی تبلور می­یابد، چندان هویدا نیست؛ چنانکه بنابر عقیده­ی گروهی، یکی از اوصافی که حاکی از فسق و کفر است بر برخی مصادیق تطبیق یابد و آن مصادیق مورد احترام گروهی دیگر از مسلمانان باشد، مطابق فقه اسلامی، مخصوصا فقه جعفری، آیا مکلف می­تواند به استناد ادله، به لعن آن مصادیق خاص مبادرت ورزد؟. حفظ نظام اسلام در گرو حفظ اتحاد مسلمین است و آن بدون احترام مسلمانان، از هر گرایش و مذهب، به مقدسات دیگر مسلمانان امکان­پذیر نیست؛ بنابراین با پدیدار شدن عنوان ثانوی، اهانت و توهین حتی در قالب لعن به مصادیقی که مورد احترام گروهی از مسلمانان، از مذاهب اسلامی هستند، مشروع نخواهد بود و لعن در این موارد باید با همان عناوین کلی و بدون تطبیق بر مصادیق انجام گیرد.

لعن, مقدسات مسلمین, حفظ نظام اسلام, اتحاد مسلمین, حکم ثانوی