مدیریت مصرف آب در کشاورزی و باغداری در مناطق خشک و نیمه خشک

آب از دیرباز مهمترین عامل توسعه در جهان بوده است. با توجه به خشک سالی های پی در پی استفاده پایدار از آب در جهان، به ویژه ایران، اهمیت خاصی دارد. در این مطالعه، آثار عوامل مختلف اقتصادی، اجتماعی، فیزیکی، نهادی و نیز عوامل مدیریتی بر میزان اتلاف آب کشاورزی تعیین شده است. همچنین بهترین ترکیب از ویژگی های مدیر که کمترین اتلاف آب را در مزرعه در پی داشته باشد، مشخص شده است. نتایج نشان می دهد که کشاورزانی که در گروه سنی ۴۰ تا ۶۰ سال قرار دارند و محصول خود را بیمه نکرده اند و بر منبع آبی خود مالکیت نداشته و رفتار مصرفی همسایگان را در مصرف خود موثر دانسته اند. همواره در جهت ناپایداری آب کشاورزی عمل کرده اند. همچنین مشخص شده است که سیاست افزایش قیمت آب کشاورزی در استفاده پایدار از آن اثری ندارد.در مناطق خشک و نیمه خشک، بهبود پوشش گیاهی از طریق جنگل کاری میتواند، ضمن کنترل بیابان زایی و تولید مواد سلولوزی، شرایط را برای بقا و سکونت انسان و همچنین حیاتوحش فراهم نماید. در کنار انتخاب گونه مناسب برای جنگل کاری، می بایست به نیازهای بوم شناختی و بوم سازگاری آنها نیز توجه کرد. بسیاری از گونه های جنگلی، می توانند با سازوکارهای مختلف ازجمله بهبود کارایی مصرف آب با خشکی مقابله نمایند. از طرف دیگر توجه به نیاز آبی واقعی این گیاهان و تاثیر تنش خشکی بر رفتار و سازگاری آنها با طبیعت، حائز اهمیت است.

کلیدواژه ها:

مدیریت مصرف آب ، کشاورزی ، باغداری ، مناطق خشک ، مناطق نیمه خشک.