فاطمه بخشی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه یزد
حسین مهدوی پوربابکی - استادیار گروه هنر و معماری، دانشگاه یزد، یزد، ایران

تاکنون اشعار زیادی سروده شده اند؛ اما تعداد محدودی از آنها در خاطر همگان ماندگار شدهاند. شاعرانی که این توانایی را داشتند، که تخیل خود را به نظم درآورند و شعور خواننده را هدف قرار دهند، موفق شدند که اشعارشان را برای همیشه در زمان جاری سازند. همانطور که کلمه میتواند ارتقا پیدا کند و به هویت حقیقی از "شعر" دست یابد، دست ساخته های بشر در حوزه معماری نیز میتواند به هویتی متعالی برسد و اثر معماری، تبدیل به فضایی شود که کیفیتی شاعرانه در آن جاری است و شامل رازهای شاعرانه ای باشد که میبایست توسط انسان درک شوند. این ویژگی مشترک میان معماری و شعر باعث شد تا این سوال در ذهن به وجود بیاید که "چگونه معماری به شعر نزدیک میشود؟" و نزدیک شدن به معماری شاعرانه مورد جستجو قرار گیرد. "معماری شاعرانه" به عنوان محصول تعامل معماری و شعر بحساب میآید. به این منظور به روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و با بررسی منابع کتابخانه ای و برداشت های میدانی، به تحلیل برخی از مهمترین و پایه ای ترین ابزارهای مهم آفرینش شعر مانند استعاره، ایهام ،پارادوکس و تشخیص پرداخته و در ادامه به بررسی چگونگی استفاده از آنها در خانهی پردلی در بیرجند پرداخته شده است.

ابزارهای آفرینش، شاعرانگی، معماری شاعرانه، خانه پردلی، بیرجند