مرتضی خرمی - مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن دانشگاه آزاد اسلامی
حسن رفیعی
سعید شفایی

طی دو دهه گذشته ساختمان سازی به عنو ان یکی از بزرگترین و مهمترین صنایع تولیدی کشور، سرمایه های هنگفتی در بخش نیروی انسانی و اقتصاد ملی را به خود اختصاص داده است. متاسفانه عدم توجه به معیارهای واقعی و اصول حاکم بر صنعت ساخت و ساز و از همه مهمتر ضعف مدیریت کیفیت در این صنعت باعث شده تا توسعه و گسترش آن مطابق با ایجاد حس رقابت پذیری صحیح ب ین تولیدکنندگان صورت نگیرد و به تبع آن ، دوام و عمر مفید بخش عظیمی از ابنیه ساختمانی موجود در کشور ،در برابر شرایط محیطی و سوانح طبیعی بسیار کمتر از مقادیر پیش بینی شده باشد و همچنین از نظر آسیب پذیری بر اساس است انداردهای جهانی و یا حتی استانداردهای ملی مانند استاندارد ٢٨٠٠ ایران (طراحی ساختمانها در برابر زلزله) با نارسایی و ضعف زیادی مواجه باشد. از طرفی، پی آمدهای ناشی از فقدان مدیریت کیفیت در صنعت ساخت و ساز باعث شده است ت ا نه تنه ا، خسارات مالی وجانی فراوان در اثر وقوع سوانح طبیعی ببار آید ، بلکه بر خلاف سیاستهای توسعه پایدار، بخش قابل توجهی از انرژی های تجدیدناپذیر و سرمایه های ارزشمند مصالح ساختمانی در این صنعت اتلاف گردد. در تحقیق حاضر ابتدا صنعت ساخت و ساز کشور از دیدگاه سیاستهای توسعه پایدار بررسی شده، سپس ض من تبیین جایگاه و نقش مدیریت کیفیت در نظام مندی ساخت و ساز کشور، راهکارهای عملی مبتنی بر بهره گیری از تجربیات سایر کشورها و انطباق آن با شرایط ایران به منظور ارتقاء کیفیت صنعت ساخت و ساز و ایجاد حس رقابت پذیری صحیح بین تولیدکنندگان مصالح و سیستم های ساختمانی مطرح شده است

ساختمان سازی، توسعه پایدار، مدیریت کیفیت