افشین تکدستان - عضو هیات علمی گروه مهندسی بهداشت محیط دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور ا
علی اکبر عظیمی - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر - گروه مهندسی عمران
ناصر مهردادی - عضو هیات علمی گروه مهندسی محیط زیست دانشگاه تهران - دانشکده محیط زیست
علی ترابیان - عضو هیات علمی گروه مهندسی محیط زیست دانشگاه تهران - دانشکده محیط زیست

یکی از مهمترین معایب فرایندهای هوازی تصفیه قاضلاب ، از جمله SBR تولید زیاد لجن بیولوژیکی است. یک ایده مطلوب برای حل مشکل تولید لجن مازاد بویژه در تصفیه خانه های فاضلاب کاهش آن از طریق کاهش ضریب تولید بیومس توسط مکانیسم دور ریزی لجن می باشد. روش تحقیق : در این از 2 راکتور SBR به حجم 20 لیتر که توسط سیستم on-line کنترل می شود استفاده شد. پس از ایجاد شرایط پایدار در زاکتور ها در انحلال 12 ماه تحقیق ، نمونه برداری و آزمون پارامترهای از قبیل ، BOD ، COD SOUR ، SV1 ، DO ، PH ، MLNVSS ، MLVSS ، MLSS ، پارانیترو فنل (PNP ) و در نهایت ضریب تولید بیومس (Y) انجام شد. یافته ها : در زمان مند سلولی 10 روز متوسط ظرایب سنتکی Y و Kd به ترتیب ( فرمول د رمتن اصلی مقاله ) و ظریب همبستگی 0/98(R2) محاسبه گردید . نتایج نشان داد که PNP با غلظت 100 میلی گرم به راکتور قادر است ضریب سنتیکی Y را از 0/85 در حالت بدون تزریق PNP به 0/27 میلی گرم بیومس به میلی گرم COD کاهش دهد. بحث و نتیجه گیری : در اثر افزایش 100 میلی گرم در لیتر PNP در راکتور لجن مازاد تا 57% کاهش یافت اما COD محلول به مقدار 193 میلی گرم در پساب تصفیه شده افزایش یافت . در دوز تزریقی 150 میلی گرم در لیتر PNP به راکتور هیچ لجنی تولید نشد. اما میزان COD پساب خروجی به 480 میلی گرم در لیتر افزایش یافت . از طرفی آنالیز آماری نشان داد که بین غلظت مختلف پارانیتروفنل تزریقی به راکتور و درصد کاهش لجن مازاد رابطه همبستگی قوی (98

راکتور SBR ، لجن بیولوژیکی ، ضریب تولید بیومس ، COD ، MLSS ، پارانیتروفنل