شادمهر میردار
مسلم شریفی
غلامرضا حمیدیان
مینا باغبانی جاوید

مقدمه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تیپر شدت بر بیان کاسپاز-۳ در نموسیت نوع I  و نوع II بافت ریه موش­ های ویستار جوان بود. مواد و روش­ ها: در پژوهش حاضر ۳۰ سر رت ویستار نر جوان پنج هفته ­ای به طور تصادفی به دو گروه ۱۵ تایی (گروه­ های کنترل و تمرین) تقسیم شدند. پس از ۶ هفته تمرین اینتروال برای گروه تمرین و در کنار آن استراحت برای گروه کنترل، به تعداد ۵ سر رت از گروه تمرینی و ۵ سر رت از گروه کنترل با بافت برداری از دوره آزمون خارج شدند. در ادامه ۱۰ سر رت گروه تمرینی باقی­مانده وارد دوره تیپر دو و سه هفته ای شدند و ۱۰ سر رت گروه کنترل در دو گروه دو و سه هفته ای کنترل قرار گرفتند. تمرین اینتروال فزاینده به مدت ۶ جلسه در هفته، هر جلسه ۳۰ دقیقه با سرعت ۱۵ تا ۷۰ متر بر دقیقه و سپس مرحله تیپر به مدت سه هفته با الگوی کاهش شدت انجام شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری (۰.۰۵P≤) استفاده شد. یافته ها: بررسی ایمونوهیستوشیمی بافت ریه گروه­ های مختلف نشان داد که تمرین اینتروال در افزایش معنادار بیان کاسپاز-۳ در رت ­های ویستار جوان تاثیر گذار است (۰.۰۰۱P≤). در حالی که تمرینات تیپر توانست مقدار بیان کاسپاز-۳ را در نموسیت­های بافت ریه تقلیل دهد. در بیان کاسپاز-۳ در نموسیت نوع I (۰.۰۳۳P≤) و نموسیت نوع II (۰.۰۰۱P≤) گروه­ تیپر شدت ۳ هفته­ ای در مقایسه با گروه­ تیپر شدت دو هفته­ ای کاهش معنی­ داری مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر به­ نظر می­ رسد استفاده از یک دوره کاهش­بار تمرینی بتواند به عنوان روش مناسب در جهت کاهش آپوپتوز در آلوئول­ های ریوی به دنبال تمرینات شدید مورد بررسی بیشتری قرار گیرد و امکان مطالعه آن در بهبود شاخص­ های فیزیولوژیکی ریه در نمونه های انسانی مورد توجه قرار گیرد.

Caspase-۳, Taper, pneumocytes, تیپر, کاسپاز-۳, نموسیت