هادی براتی - دانشجوی دکتری مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
فریبا حسنی - استادیار، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
افسانه قنبری پناه - استادیار، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
کامبیز پوشنه - استادیار، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

هدف از انجام این پژوهش بررسی ارزیابی مدل­ رضایت شغلی بر اساس سبک زندگی ناخوشایند با میانجی­گری تنظیم شناختی هیجان در پرستاران زن بیمارستان بود. طرح پژوهش همبستگی و از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. این پژوهش با حضور ۵۰۰ نفر به روش نمونه­گیری در دسترس، از بین پرستاران زن مشغول به کار در بیمارستان­های شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰ انجام شد. برای اندازه­گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه رضایت شغلی (Weiss and et al, ۱۹۶۷)، پرسشنامه سبک زندگی (Smith and Miller, ۱۹۸۸) و پرسشنامه تنظیم­ شناختی هیجانی (Garnefski and Kraaij, ۲۰۰۷) استفاده شد. داده­ها با ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS تحلیل شد. نتایج نشان داد که سبک زندگی ناخوشایند و تنظیم شناختی هیجان ناسازگارانه بر رضایت شغلی اثر مستقیم و منفی ای دارد (۰۱/۰>P). همچنین تنظیم شناختی هیجان سازگارانه بر رضایت شغلی اثر مستقیم و مثبتی دارد (۰۱/۰>P). همچنین بر اساس یافته های این پژوهش، مدل اصلاح شده از برازش مطلوبی برخوردار بود و مسیر غیرمستقیم سبک زندگی ناخوشایند از طریق نقش میانجی تنظیم شناختی هیجان بر رضایت شغلی معنادار بود. مدل مورد نظر از برازندگی مطلوبی برخوردار است و گام مهمی در شناخت عوامل موثر بر رضایت شغلی پرستاران زن است و مسئولان بیمارستان­ها می­توانند در راستای بهبود رضایت شغلی پرستاران در دوران شیوع کرونا ویروس از نتایج این پژوهش استفاده کنند.

رضایت شغلی, سبک زندگی ناخوشایند, تنظیم شناختی هیجان ناسازگارانه, تنظیم شناختی هیجان سازگارانه, پرستاران زن, کرونا ویروس