حمید مدرسی - فارغ التحصیل دکتری علوم قرآن و حدیث دانشگاه تهران

زیگموند فروید روان شناس شهیر اتریشی در هستی شناسی یک ماتریالیست تمام عیار است و هیچ قضیه متافیزیکی را باور ندارد. او از اساس منکر وجود خداست و از این رو گرایش انسانها به خدا که مسئلهای فطری است را بر اساس مادی گرایی تحلیل می کند. او همانطور که سر منشا بسیاری از هنرها و خلاقیت ها را بروز عقده های روانی دوران کودکی میداند، منشا گرایش انسان ها به خدا را نیز بر همین اساس تحلیل میکند و عقده ادیپ که بر اساس نظریات وی در دوران کودکی شکل می گیرد را منشا گرایش انسانها به موجودی به نام خدا می داند. در این مقاله با روش تحلیلی و گردآوری نتایج دیگر محققان نظریه او پیرامون گرایش انسان به خدا را نقد میکنیم و ثابت خواهد شد که نظریات روانکاوانه فروید که تحلیل های فلسفی اش را نیز بر همین مبنا سامان داده از اساس روشمند نیست و بلکه ضد روش است. این مسئله ای است که از دید دیگر دانشمندان و حتی شاگردان او نیز پنهان نمانده و بسیاری از شاگردان وی مانند یونگ به همین خاطر از وی جدا شدند و نظریات روانکاوانه وی را نقد کردند.

فروید، روانکاوی، خداباوری، خداشناسی