رحیم عسگری - دانشجوی کارشناسی ارشد اگرواکولوژی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند
امین باندری - دانشجوی کارشناسی ارشد اگرواکولوژی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند
بهروز خلیل طهماسبی - عضو هیئت علمی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند
مجید جامی الاحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد شناسایی و مبارزه با علف های هرز دانشگاه بیرجند

نظام های کشاورزی پایدار، به عنوان نظام های زنده ای که باززاینده بوده و قادر به تجدید خود هستند و بهره وری و نیروی حیاتی خود را به طور نامحدود حفظ می کنند، شناخته می شوند. به منظور دستیابی به این مهم، انتخاب عملیات تولیدی که در سلامت اکولوژیکی خاک، منابع آبی مجاور، هوا، اتمسفر، گیاهان و دام ها مؤثر باشند، ضروری است و ما می توانیم با استفاده از شاخص های پایداری سلامت این ویژگی ها را بررسی کنیم. شاخص های پایداری، ویژگی های قابل سنجش و اندازه گیری مرتبط با پایداری یک نظام می باشند. شاخص های پایداری، دارای، ویژگی های چند بعدی شامل ابعاد اقتصادی، محیط زیستی و اجتماعی هستند. بنابراین اولین قدم برای رسیدن به پایداری در نظام های کشاورزی ارزیابی میزان پایداری آنها می باشد. و سپس نقاط ضعف و چالش های نطام های کشاورزی و به طور کلی فاصله آنها با نظام های پایدار، مشخص می شود و نقاط ضعیف را برطرف و تقاط مثبت را تقویت می کنیم. برای کمی سازی میزان پایداری اگرواکوسیستم ها روش های متفاوتی با توجه به ماهیت اگرواکوسیستم ها و شرایط موجود در آنها وجود دارد که هر یک از این روش ها، سنجه ها و شاخص های متفاوتی را در زمینه های اجتماعی، اقتصادی و محیطی بررسی می کنند. تا نهایتا به درجه سلامت اگرواکوسیستم ها از نظر تولید، کارایی و خود گردانی دست یابیم، که این خود لازمه رسیدن به توسعه پایدار و طبیعت محور است.

کشاورزی پایدار، سنجه های پایداری، شاخص های پایداری، اگرواکوسیستم، خود گردانی