نقش TND به مثابه رویکردی نو در بازآفرینی بافت های فرسوده شهری ؛ نمونه مطالعاتی : محله آبشوران شهرکرمانشاه

در گذشته شهرها بافتی خود ساخته (ارگانیک ) داشته اند و رابطه بین ظرف و مظروف در آن در تعادل بوده است . اما پس از انقلاب صنعتی و ورود عناصر جدید در زندگی شهری ، فرم و عملکرد شهرها دچار تغییرات بسیار گردید. این تغییرات به صورت تخریب بافت سنتی بود تا بهسازی و ساماندهی آن. بنابراین از ارزش اجتماعی و اقتصادی بافت قدیم شهر عملا کاسته شد. یکی از راهبردهای اساسی جهت رفع این معضل که توسط گروهی از برنامه ریزان و طراحان شهری مطرح گردید بازآفرینی محلات سنتی با استفاده از رویکرد نوشهرگرایی است . TND الگویی است که از این رویکرد نشات گرفته است و تلاش می کند پاسخگوی نیازهای محله و ساکنان آن باشد. این الگو سعی دارد با بهبود و تقویت فضای کالبدی محله ، تعاملات اجتماعی را افزایش دهد و از این طریق منجر به ایجاد حس تعلق به مکان، ارتقای سرمایه های اجتماعی و اقتصادی در محله گردد؛ و در بیان کلی حیات دوباره را به محله بازگرداند. از این حیث پژوهش حاضر بر آن است تا رویکرد TND را به عنوان رویکردی نوین در بازآفرینی بافت های فرسوده شهری مورد آزمون قرار دهد. به همین منظور، در این پژوهش محله آبشوران با توجه به ویژگی های کالبدی جهت پیاده سازی رهیافت فوق انتخاب گردید. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی - تحلیلی است . و اطلاعات به صورت مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی گردآوری شده و تجزیه و تحلیل اطلاعات به صورت مقایسه ای انجام پذیرفته است چرا که شاخص های TND متناسب با استانداردهای خود با وضع موجود مقایسه می شوند. نتایج حاکی از آن است که تطابق وضع موجود سرانه کاربری های محله با الگوی پیشنهادی TND، می تواند منجر به بازآفرینی و حیات دوباره محله آبشوران گردد. در نهایت برخی پیشنهادها جهت کاربست بهتر این رویکرد در بازآفرینی محله آبشوران ارائه شده است .

کلیدواژه ها:

نوشهرگرایی ، بافت فرسوده ، بازآفرینی بافت فرسوده ، TND ، محله آبشوران ، کرمانشاه