سنجش و تحلیل وضعیت پایداری محلات بافت فرسوده شهری (مورد پژوهی : محله آبکوه شهر مشهد)

امروزه یکی از مهم ترین چالش های فضایی - کالبدی شهرها، گسترش بافت های فرسوده شهری بوده که طی ده ه های اخیر روندی روزافزونی به خود پیدا نموده است . بافت های فرسوده شهری به محدوده هایی از شهر اطلاق می شود که در پیرامون هسته تاریخی شهر شکل گرفته و جز بافت معاصر شهری محسوب می شود. این محدوده های شهری به دلیل ناپایداری کالبدی ، ناکارآمدی زیرساخت های شهری ، ناهنجاری های اجتماعی و نابسامانی کارکردی ، به محیط هایی ناپایدار در سطح شهرها بدل شده اند؛ که این امر، ضرورت برنامه -ریزی برای ارتقای کیفیت زندگی ساکنان این گونه بافت ها و حصول آنها به سمت پایداری را دوچندان می نماید؛ بنابراین پژوهش حاضر بر آن است تا به تحلیل و سنجش وضعیت محله آبکوه شهر مشهد از منظر پایداری آن بپردازد. بدین ترتیب ، این پژوهش از حیث روش جز پژوهش های کمی - کیفی ، ازلحاظ هدف از نوع پژوهش های کاربردی و ازلحاظ ماهیت ، از نوع پژوهش های توصیفی - تحلیلی است . روش جمع آوری اطلاعات این پژوهش مبتنی بر پیمایش اجتماعی (ابزار پرسش نامه ) و کالبدی بوده که با استفاده از فرمول کوکران در سطح اطمینان ۹۵ درصد و بافاصله اطمینان ۸ درصد، تعداد ۱۵۰ نفر از ساکنان محله مورد پرسشگری قرار گرفتند و نتایج آن با استفاده از آزمون t تک نمونه ای ، تحلیل فضایی و تحلیل سوات مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفته است . نتایج این پژوهش حاکی از آن است که محله آبکوه شهر مشهد از منظر امنیت اجتماعی (با میانگین ۰۸/۲)، سرمایه اجتماعی (با میانگین ۴۲/۲)، عدالت فضایی (با میانگین ۲۴/۲)، دارایی های اقتصادی (با میانگین ۱۶/۲)، کیفیت محیطی (با میانگین ۰۶/۲)، تابآوری کالبدی (تابآوری پایین ) و حکمروایی محلی (با میانگین ۸۷/۱) در وضعیت مطلوبی قرار ندارد؛ بنابراین درمجموع می توان اذعان داشت که محله آبکوه شهر مشهد از منظر پایداری (سطح معناداری آن کمتر از ۰۵/۰ و میانگین آن ۸۶/۲ بوده که پایین تر از میانگین معرف برای این پژوهش است ) از شرایط مساعدی برخوردار نیست .

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده شهری ، توسعه پایدار ، تحلیل سوات ، محله آبکوه شهر مشهد