بررسی پایداری و ساختار فضایی محلات و بافت های فرسوده و ناکارآمد شهر اصفهان با استفاده از روش چیدمان فضا

نفوذپذیری و مشکل دسترسی ازجمله مشخصه­ هایی است که برای بافت­ های فرسوده و ناکارآمد شهری برشمرده می­ شود، با این وجود در کمتر مطالعه ­ای این موضوع به گونه ای روشمند و غیر روایی مورد بررسی و تحلیل قرارگرفته است. بر این اساس پژوهش حاضر، با بررسی ساختار فضایی شهر اصفهان به کمک روش چیدمان فضا، تلاش کرده است تا ضمن معرفی روشی مناسب در مطالعه و تحلیل شرایط ساختاری عرصه­ های سکونتی شهرها، جایگاه محدوده­ ها و محلات فرسوده و ناکارآمد اصفهان را نیز در ساختار فضایی شهر موردبررسی قرار دهد. در این رابطه با استفاده از شاخص «هم پیوندی» میزان قابلیت حرکت و ارتباط در شهر اصفهان، همچنین محدوده­های هدف، به صورت کمی در سطح کلان، میانی و محلی مدل سازی شده و میزان ارزش هم پیوندی محدوده ­های هدف در قیاس با کل شهر با استفاده از پنج آماره میانگین، کمینه، بیشینه، انحراف معیار و اختلاف میانگین هم پیوندی شهر و محدوده ­های هدف، تحلیل شد. یافته ها نشان می­ دهد که ارزش هم پیوندی ساختار فضایی محدوده ­های هدف در هر سه سطح ذکرشده پایین تر از سایر محلات شهر است، که این مسئله موید ناپایداری، ضعف دسترسی و نفوذپذیری این محدوده­ ها در شهر می باشد. لذا نتایج حاصل از تحلیل با روش چیدمان فضا به شکلی روشمند ارتباط معنی دار و مستقیمی را بین ساختار فضایی محلات دارای بافت فرسوده و سایر محلات، با وضعیت آن ها نشان می دهد که این نکته حکایت از کارآمدی روش مذکور در مطالعه ­ی موضوعات مشابه دارد.

کلیدواژه ها:

ساختار فضایی ، چیدمان فضا ، هم پیوندی ، شهر اصفهان ، بافت فرسوده