حکمت امیری - استادیار گروه مهندسی دانشگاه لرستان و استاد مدعو گروه طراحی شهری دانشگاه پیام نور تهران شرق
آرزو عبدالهی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه پیام نور تهران شرق ایران
مرجان دهقانی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه پیام نور تهران شرق ایران

فضاهای شهری، در ساده ترین طبقه بندی به دوگروه فضاهای معماری و فضاهای شهری می توان تقسیم نمود. در اینراستا، تسهیل روابط اجتماعی و پالایش ساخت اجتماعی، گسترش حس اعتماد و اطمینان، ارتقاء مشارکت و مسئولیتشهروندان و توان خودگردانی و کنترل درونی انسا نها، تسهیل فرآیند اجتماعی شدن افراد و... را میتوان به عنوان برخیاز کارکردهای فضاهای شهری که موجب تحکیم و تقویت نظام اجتماعی می شوند، بی اعتنایی نسبت به پیاده راه ها را درتهران به عنوان الگوی سایر شهرهای کشور به راحتی میتوان مشاهده کرد. بر این اساس یک نظام سلسله مراتبی ازنیازهای عابرین در رده های سنی متفاوت (کودکان، نوجوانان، سالخوردگان و معلولان) از پایین ترین سطح که ایمنیباشد تا بالاترین سطح که نیازهای زیباشناختی و اجتماعی است تدوین شده است. با شناسایی نیازها و تبدیل آن ها بهالزامات برای طراحی فضای پیاده، میتوان انتظار داشت کیفیت زندگی در فضاهای شهری ارتقا یابد و با این شناختمیتوان مداخلات مناسب در برنامه ریزی و طراحی فضای پیاده انجام داد. طبق نتایج به دست آمده مشخص گردید کهخیابان منوچهری با بسیاری از معیارها و شاخص های پیاده راه سازی مطابقت دارد اما مسائل و مشکلاتی وجود دارد کهبا دارا بودن پتانسیل این محور پیاده راه در جهت ارتقا کیفیت سکونت و نیازهای اجتماعی، قابل حل و پیگیری آن هامی تواند نقش اساسی را ایفا نماید. اهدافی که مورد نظر می باشد: بهبود دسترسی ها، احیای بافت فرسوده، نورپردازی،مبلمان شهری، نمای یک دست با رویکرد فرهنگی، امنیت، رفاه اجتماعی، افزایش گردش گری، افزایش اعتبار محل، بهبودمعیشت افراد منطقه، کاهش آلودگی صوتی، کاهش آلایندگی و افزایش فضای سبز می باشد.

پیاده مداری، کیفیت زندگی، محیط شهری، طراحی شهری، خیابان منوچهری تهران