ابوالفضل اخلاقی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبانشناسی همگانی دانشگاه فردوسی مشهد

اسم در فارسی از لحاظ شمار بر دو گونه ی مفرد و جمع است. در زبان فارسی نشانه ی مفرد صف ر و بی نشان است و نشانه ی جمع ویژه ی فارسی دو نشانه ی «ها» و «ان» است که بدنبال اسم مفرد ظاهر می شود. بررسی های انجام شده پیرامون این وندها تنها محدود به موارد استعمال و بررسی های در زمانی بوده است . از این روی در این مقاله نگارنده سعی بر آن دارد تا چگونگی استفاده از این وندهای جمع فارسی را در گونه ینوشتاری بر مبنای تحلیل گفتمان مورد بررسی قرار داده و به بیان کاربرد سبکی و موضوعی آن ها بپردازد . برای نایل شدن به این هدف پسوندهای جمع «ها» و «ان» در داستان کوتاه «گیله مرد» اثر بزرگ علوی مورد بررسی قرار گرفت . در نهایت بر اساس « گیله مرد » داستان کوتاهپارامترهایی از قبیل فراوانی ، موارد استعمال ، بافت جمله ای و سرانجام با توجه به ویژگی مقوله ای هر یک از پایه هایی که این وندها به عنوان نشانه ی جمع در آنها به کار رفته ، داده های مورد نیاز جمع آوری شدند . سپس داده های جمع آوری شده بر اساس تحلیل های آماری و توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند . در نهایت مشخص شد، نحوهی استفاده از وندهای جمع ساز «ها» و «ان» در داستان گیله مرد را می توان به عنوان یکی از عواملی معرفی نمود که در ایجاد فضای داستان ایفای نقش می کند، در نتیجه می توان چگونگی کاربرد «ها» و «ان» توسط نویسنده را به عنوان یکی ازویژگی های موضوعی و سبکی داستان در نظر گرفت.

وندهای «ها» و «ان»، شمار جمع، گونه ی نوشتاری فارسی ا مروزی، ویژگی های سبکی، ویژگی های موضوعی