آرزو خدابنده لو
مائده طالبی
الهام میررسول
محمود حسین زاده

بیشترین مصرف پروبیوتیک در مزارع پرورش میگو می باشد که از مرحله آماده سازی استخر تا مرحله پایانی پرورش مصرف می شوند. پروبیوتیک ها باعث بالا رفتن مقاومت میگو در برابر بیماری ها ،جلوگیری از رشد باکتری های مضر نظیر سالمونلا، کلوسترید و ای کولی و نهایتا از ایجاد بیماری های جدی در میگو ممانعت نموده و یا اثر آن ها را محدود می کنند . ممانعت از بروز بیماری بوسیله یک تعادل خوب میکروفلوریایی ایجاد می گردد که در این حالت باکتری های خوب در موقعیتی مستقر می شوند که از مستقر شدن باکتری های مضر جلوگیری می کنند و مانع تکثیر آن ها می شوند و به این ترتیب مانع از به قدرت رسیدن باکتری های مضر می شوند . قدرت تشکیل کلنی یک معیار مهم برای پروبیوتیک هاست اما احتمالا اگر باکتری های ناپایدار نیز در دوز بالا و به صورت مداوم استفاد ه شوند مفید باشند . به طور مثال باکتری های اسید لاکتیک قادر به زنده ماندن برای چندین روز در روده ماهی جوان باشند . بیوویتای گونه ای از پروبیوتیک وترکیبی از میکروب های مفید خاک است ،که بهسلامت ماهی، تعادل و عملکرد مناسب دستگاه گوارش ماهی کمک می کند . بیو ویتای نوعی میکروآنزیم است که در شرایط استریل و کنترل شده تولید می گردد . مزایای آن بهبود و ایجاد تعادل در چرخه پوست اندازی و رشد میگو، بهبود ضریب تبدیل غذایی و افزایش سرعت رشد، افزایش هضم پذیری غذا، کمک به ترمیم بافت ها و بهبود زخم ها، غلبه بر استرس و غیره است.

میگو، پروبیوتیک ، فلور روده