محمدحسین آقائی - دانشجو کارشناسی رشته ادبیات دانشگاه پردیس فرهنگیان

ضرب المثل گونه ای از بیان است که معمولا تاریخچه و داستانی پندآموز در پس بعضی از آنها نهفته است. بسیاری از این داستانها از یاد رفته اند، و پیشینه برخی از امثال بر بعضی از مردم روشن نیست؛ با اینحال، در سخن به کار میرود. ضرب المثلها زیرمجموعه فرهنگ مردم و یکی از عناصر مهم هویت ساز به شمار میروند و به دلیل اهمیتی که در انعکاس فرهنگ مردم وجود دارد، مقوله ای بسیار مهم در هویت فردی و اجتماعی تلقی میشود. پژوهش حاضر به روش موری کتابخانه ای انجام شد که هدف از آن بررسی اهمیت ضرب المثل در ادبیات بود. نتایج پژوهش نشان می دهد که ایران کانون ضرب المثلهاست و مردم این سرزمین بیشتر با زبان شعر، کنایه و با زبان هنری سخن میگویند، عده ای از افراد در مورد ایران چنین عنوان کرده بودند که این مردمان بر روی فرش ۱ راه میروند و به زبان شعر صحبت میکنند که نشان دهنده اصالت و فرهنگ مردمان این سرزمین است. ضرب المثلها آن قدر زیاد است که مرحوم دهخدا در چهار جلد کتاب تنها ضرب المثل جمع آوری کرده و البته لازم به ذکر است که میزان ضرب المثلها فراتر از این تعداد است چرا که اگر دهخدا تصمیم میگرفت که ضرب المثلهای ایرانی را از تمام مناطق جمع آوری کند چیزی کمتر از لغت نامه اش نمیشد.

ضرب المثل، جامعه، ادبیات